Dziecko w wieku od 7 do 13 lat na fotelu dentystycznym

Kolejnym okresem jest wiek szkolny, obejmujący ramowo lata 7-13. Dzieci jako pacjenci w tym wieku w większości przypadków nie sprawiają problemów. Są już stosunkowo dojrzałe, ich spontaniczna aktywność objawiająca się dotychczas w formie zabawy zostaje zastąpiona przez system działań sterowanych, gdzie podstawą są normy społeczne i obowiązki.

Kształtowanie postaw

Należy podkreślić, że kształtowanie prawidłowych postawy prozdrowotnych, w tym także tej wobec leczenia stomatologicznego jest głównie powinnością rodziców. Wiek 2-3 jest okresem, w którym zarówno lekarz jak i opiekunowie mogą wprowadzać ewentualne korekty błędów wychowawczych i kształtujących się nieprawidłowych nawyków. Umożliwia to stosunkowo duża plastyczność osobowości dziecka i fakt, że nie jest ono zbytnio obciążone nadmiernym wpływem środowiska.

Najpierw rodzice winni sami nie okazując lęku pokazać dziecku wszystkie czynności związane z wizytą u dentysty. Najlepszym sposobem jest przyjmowanie rodzica w obecności dziecka. Rodzicom nie wolno straszyć dziecka taką wizytą. W następnej kolejności mały pacjent powinien odbyć wizytę adaptacyjną, podczas której nie należy podejmować leczenia, a tylko zapoznać malucha z nowym otoczeniem. Trzeba również zaspokoić ciekawość dziecka udzielając w miarę wyczerpujących odpowiedzi, kładąc nacisk na posiadaniu zdrowego, ładnego uzębienia i związanych z tym korzyści. Kształtowanie postawy nie powinno rozpoczynać się od części teoretycznej.

Słowa to nie wszystko

Jedynie 7% spośród informacji uzyskiwanych w rozmowie czerpiemy ze słów. Następne 38% wnioskujemy z tonu głosu i jego modulacji – istotna jest intonacja, akcent, ton, barwa, wysokość i natężenie głosu, dynamika oraz szybkość mówienia. Najprzyjemniej się słucha osób, które mówią dynamicznie, aczkolwiek z umiarkowaną szybkością. Największą składową naszego postrzegania innych jest jednak mowa ciała, która stanowi aż 55% całego wyrazu względem innych. Na mowę ciała, czyli komunikację niewerbalną składają się przede wszystkim: postawa, kontakt wzrokowy, aktywne słuchanie. Mówiąc o postawie ciała, warto wspomnieć o odpowiednich gestach, mimice twarzy i kontroli napięcia. Podczas rozmowy z maluchem należy unikać postawy zamkniętej, nadmiernej gestykulacji. W przypadku kontaktu z dzieckiem, duże znaczenie ma umiejętność aktywnego słuchania, odzwierciedla ona stopień zaangażowania słuchacza w rozmowę. Potakiwanie, uśmiech czy też zdziwienie wyrażone odpowiednią mimiką twarzy jest sygnałem dla dziecka, iż opiekun poświęca mu swoją uwagę i wnikliwie słucha.

opr. Maciej Zamysłowski