Kserostomia rzekoma – czy można ją wyleczyć?

Kserostomia to problem, który dotyczy stale powiększającej się grupy pacjentów. Ma to niewątpliwy związek z życiem w wysoko uprzemysłowionym środowisku, stresem, immunizacją, farmakoterapią chorób ogólnoustrojowych, wzrostem zachorowalności na nowotwory i starzeniem się społeczeństwa.

Według badań problem suchości dotyka od 16 do 25% pacjentów wieku starszym, manifestując się częściej u kobiet, i dotyczy nawet 70% chorych leczonych z powodu nowotworów.

Niedobór śliny w sposób znaczący obniża komfort życia, jest przyczyną trudności w mowie i przełykaniu pokarmu, zaburzeń smaku z przewagą odczuwania smaku gorzkiego. Pacjenci skarżą się na pieczenie języka, ból i częste występowanie owrzodzeń w obrębie jamy ustnej, co skutkuje utratą masy ciała i stopniowym wycofywaniem się z życia społecznego.

Niedobór zawartych w ślinie dwuwęglanów odpowiedzialnych za jej działanie buforujące, doprowadza do obniżenia pH w środowisku jamy ustnej (norma 6,8 – 7,2), stwarzając sprzyjające warunki dla wzrostu drobnoustrojów odpowiedzialnych za powstawanie próchnicy zębów (Lactobacillus, Streptococcus mutans).

Kolejnym skutkiem zmniejszonej ilości śliny jest upośledzenie oczyszczania struktur anatomicznych jamy ustnej (zębów, języka) z płytki nazębnej umożliwiając tym samym wzrost kolonii grzybów zwłaszcza z rodzaju Candidia.

Niezwykle istotna dla prawidłowego funkcjonowania organizmu jest ochrona, którą zapewniają zawarte w ślinie białka tworzące dla błony śluzowej ochronę nieimmunologiczną (lizozym, laktoferyna) i immunologiczną (IgA, IgG, IgM ).

Przy suchości upośledzony zostaje również proces wstępnego trawienia cukrów przez zahamowanie hydrolizy disacharydów, za którą odpowiedzialne są zawarte w ślinie enzymy: ptialina (amylaza ślinowa) i maltaza.

Nie można nie wspomnieć o remineralizującym działaniu śliny na tkanki twarde zęba poprzez zawarte w niej jony wapnia i fluoru, których niedostateczna ilość skutkuje wzrostem aktywności próchnicy.

Ponieważ ślina w 99% składa się z wody, nawilża ona błonę śluzową, czyniąc ją odporną na urazy mechaniczne i chemiczne, a zawarta w niej mucyna (hydrofilowa glikoproteina) odpowiada za lepkość pomocną w formowaniu kęsów pokarmowych i połykaniu.

Kserostomia prawdziwa i rzekoma

. . . .

Więcej na ten temat przeczytasz w artykule dr n. med. Anna Stangiewicz opublikowanym 27 czerwca 2012 roku w Medical Tribune nr 11/2012 – KLIKNIJ

[materiał promocyjny]