Znieczulenie ogólne

Znieczulenie ogólne stosowane jest w warunkach gabinetu stomatologicznego dużo rzadziej, niż znieczulenie miejscowe. Wiąże się ono, bowiem ze znacznie większym ryzykiem wystąpienia powikłań, choć zdarzają się one stosunkowa rzadko.

Po raz pierwszy znieczulenie ogólne w stomatologii zastosował amerykański dentysta Horacy Wells w roku 1844 do usunięcia zęba. Z początku środki znieczulające wykazywały więcej powikłań niż efektu znieczulenia. Obecnie stosowane preparaty do znieczulenia ogólnego nie wywołują prawie żadnych efektów ubocznych.

W stomatologii od początku lat 70. liczba znieczuleń ogólnych w gabinecie stomatologicznym znacznie zmalała, za sprawą rozpowszechnienia znieczulenia miejscowego. Trzeba przyznać, że do zabiegów stomatologicznych wykonywanych w gabinecie prawie w większości przypadków wystarcza zastosowanie środka miejscowo znieczulającego. Mamy jednak czasem do czynienia z warunkami, w których tylko narkoza daje możliwość przeprowadzenia leczenia.

Wskazaniami do znieczulenia ogólnego są:

– alergia na środki znieczulenia miejscowego,

– osoby z niedorozwojem umysłowym lub chorzy psychicznie, z którymi nie możliwa jest współpraca podczas leczenia,

– dzieci, u których występuje strach przed leczeniem – mimo przygotowania psychicznego i farmakologicznego,

– zabiegi wymagające dużych dawek środków znieczulających miejscowo (np. mnogie ekstrakcje zębów),

– ostre stany zapalne (ropień okołoszczękowy, ropowica twarzy), w których znieczulenie miejscowe jest nieskuteczne.

Znieczulenie ogólne również możemy podzielić na kilka typów w zależności od potrzeb lekarza:

Znieczulenie ogólne z intubacją dotchawiczą.

Znieczulenie to jest najbardziej polecanym rodzajem znieczulenia ogólnego w stomatologii. Występuje pełna drożność dróg oddechowych z brakiem możliwości aspiracji do nich ciała obcego. W trakcie zabiegu pacjent sam oddycha lub jest sztucznie wentylowany. Proces budzenia jest bardzo szybki.

Znieczulenie ogólne dożylne

Ten rodzaj znieczulenia ogólnego stosuje się jako uzupełnienie znieczulenia miejscowego u pacjentów powyżej 12 roku życia, kiedy przewiduje się, że zabieg będzie długi. W tym rodzaju znieczulenia istnieje możliwość aspiracji ciała obcego np.: usuwanego zęba. Pacjent po wybudzeniu powinien pozostać pod kontrolą przez kilka godzin.

Znieczulenie ogólne zawsze prowadzone jest przez lekarza anestezjologa po wcześniejszym dokładnym zbadaniu i przygotowaniu pacjenta. Pacjent wymaga dokładnego badania ogólnego (ewentualne schorzenia: astma oskrzelowa, niewydolność wieńcowa, nadciśnienie, arytmie, udary mózgu). O wszystkich chorobach należy dokładnie i koniecznie powiedzieć lekarzowi, który będzie mógł zdecydować o wyborze środka znieczulającego lub odroczeniu zabiegu. Oprócz badania ogólnego pacjent powinien wykonać badanie krwi.

Ważne jest również, aby wstrzymać się od posiłków na 6 godzin przed znieczuleniem oraz, że pacjent musi przyjść z osobą towarzyszącą, która pomoże w drodze powrotnej. Sala zabiegowa powinna być wyposażona w sprzęt monitorujący podstawowe parametry życiowe i umożliwiający reanimację pacjenta. Po zabiegu chory powinien mieć zapewnioną opiekę pielęgniarską i dopiero po ustabilizowaniu się wszystkich funkcji życiowych organizmu, może w towarzystwie osób trzecich wrócić do domu.