Stabilizacja pierwotna implantu

Czynnikiem, który w olbrzymim stopniu decyduje o tym, czy zabieg implantacji zakończy się sukcesem, jest tzw. stabilizacja pierwotna implantu. Badania naukowe dowiodły, iż wszczepy, które charakteryzują się lepszą stabilizacją pierwotną, łatwiej i szybciej osiągają stabilizację wtórną.

Uzyskanie stabilizacji pierwotnej jest szczególnie ważne zwłaszcza w przypadku implantów jednofazowych, pozwala bowiem na wprowadzenie wszczepu i wykonanie odbudowy protetycznej na jednej wizycie.

Stabilizacja pierwotna a stabilizacja wtórna
Stabilizacja pierwotna ma charakter czysto mechaniczny, wynikający z wklinowania się tytanowej śruby w tkankę kostną szczęki. Osiąga najwyższy poziom tuż po zabiegu implantacji i obniża się z czasem na rzecz stabilizacji wtórnej,

Natomiast stabilizacja wtórna polega na połączeniu się komórek tkanki kostnej z powierzchnią zewnętrzną wszczepu (jest więc de facto niczym innym jak procesem osteointegracji).

Najbardziej niebezpieczny dla pacjenta jest okres, w którym stabilizacja pierwotna powoli maleje, natomiast wtórna nie jest w stanie zapewnić optymalnego utrzymania implantu. Z reguły okres ten następuje w 3-4 tygodniu po przeprowadzeniu zabiegu i może się skończyć rozchwianiem implantu.
Reasumując – niedostateczna stabilizacja pierwotna utrudnia zrost wszczepu z kością, a w dłuższej perspektywnie czasu może się przyczynić nawet do jego utraty.

Od czego zależy stabilizacja pierwotna?
Stabilne umocowanie wszczepu w kości zależy od wielu czynników, przede wszystkim od długości i kształtu implantu, a także od ilości i gęstości kości. Liczy się również wiedza i doświadczenie operatora oraz jego umiejętności chirurgiczne. Uszkodzenie termiczne kości podczas zabiegu lub przeciążenie wszczepu niewłaściwie wykonaną pracą protetyczną mogą zakłócić bądź wręcz uniemożliwić skuteczne leczenie.

W jaki sposób implantolog ocenia stabilizację pierwotną?
Istnieją różne metody pomiarowe umożliwiajace ocenę stabilności implantu, przy czym niektóre z nich mają zastosowanie w czasie zabiegu, a niektóre w trakcie opieki pozabiegowej. Najczęściej stosowane są następujące metody:
– badanie z wykorzystaniem urządzenia Osstell,
– badanie z wykorzystaniem urządzenia Periotest,
– pomiar oporu (w Ncm) podczas wprowadzania wszczepu,
– badanie RTG.

Warto w tym miejscu dodać, iż badanie stabilności pierwotnej trwa kilka sekund, jest przy tym całkowicie bezbolesne i nieinwazyjne. Uzyskane wyniki umożliwiają stomatologowi podjęcie właściwej decyzji o tym, kiedy należy obciążyć implanty, a także pozwalają odpowiednio wcześnie wychwycić ryzyko utraty wszczepu.