Większość chirurgów szczękowo-twarzowych w NSDAP

Jak wynika z badań opublikowanych w kwietniowym numerze „Journal of Cranio-Maxillofacial Surgery”, w hitlerowskich Niemczech niemal 2 na 3 chirurgów szczękowo-twarzowych było członkami Narodowosocjalistycznej Niemieckiej Partii Robotników (NSDAP) – więcej niż w przypadku pozostałych specjalności i zawodów medycznych.

Co nie może dziwić, chirurdzy związani z NSDAP robili kariery częściej i szybciej niż osoby niebędące członkami jedynej partii, która mogła działać w Niemczech po roku 1933 – napisano w artykule pt. „Maxillofacial surgeons in the Third Reich and their connection to National Socialism”.

Naziści w niemieckiej i austriackiej medycynie

Aby pozyskać niezbędne informacje, autorzy pracy – Lisa A. Bitterich i Dominik Gross z Instytutu Historii, Teorii i Etyki Medycyny na Uniwersytecie RWTH w Aachen (Niemcy) – badali niemieckie i austriackie archiwa, w tym zawierające informacje o członkach NSDAP (m.in. Archiwum Federalne w Berlinie), a także inne źródła (katalogi lekarzy i lekarzy dentystów, czasopisma, rozprawy, biografie itd.).

W wyniku swojej pracy prowadzonej w latach 2017–2020 Bitterich i Gross wykazali, że wśród lekarzy około 45% było członkami partii nazistowskiej – i był to najwyższy wynik wśród grup zawodowych. Dla porównania zaledwie co czwarty nauczyciel w III Rzeszy był członkiem NSDAP.

Chirurdzy szczękowo-twarzowi – kariery dzięki przynależności do NSDAP

Natomiast w grupie 187 zidentyfikowanych przez badaczy niemieckich i austriackich chirurgów szczękowo-twarzowych do partii nazistowskiej należało aż 62% (dane z 1945 roku). Z grupy tej 64% chirurgów rozpoczęło karierę zawodową w III Rzeszy, 31% zachowało po 1933 roku swoje wcześniejsze stanowiska, a tylko 5% usunięto lub zmuszono do przejścia na emeryturę przed rokiem 1945.

– Odsetek członków NSDAP wśród chirurgów szczękowo-twarzowych był nieoczekiwanie wysoki. Większość członków partii nazistowskiej nie doświadczyła również żadnych problemów zawodowych po roku 1945. Do tego roku 13 chirurgów, którzy byli członkami partii, przeszło na emeryturę, zmarło lub ich miejsce pobytu było nieznane. Pozostałych 103 chirurgów kontynuowało pracę zawodową w okresie powojennym. – napisali autorzy artykułu.

Jak oceniają autorzy, chirurdzy szczękowo-twarzowi byli prawdopodobnie bardziej skłonni do przyłączenia się do NSDAP niż przedstawiciele innych zawodów medycznych, ponieważ naziści podkreślali ich kluczową rolę w leczeniu rannych żołnierzy i cywilów.

Ponadto w okresie III Rzeszy wielu wyspecjalizowanych chirurgów pracowało w szpitalach uniwersyteckich, a przynależność do partii nazistowskiej bardzo ułatwiała utrzymać i rozwijać karierę akademicką. W 1935 roku w Niemczech wprowadzono kwalifikacje specjalisty w zakresie chirurgii szczękowo-twarzowej, a warunkiem podjęcia pracy było posiadanie dwóch dyplomów – lekarza oraz lekarza dentysty.

Co z chirurgami, którzy nie byli członkami NSDAP?

Inaczej toczyła się praca zawodowa tych chirurgów szczękowo-twarzowych, którzy nie byli członkami partii nazistowskiej. O rozwoju kariery zawodowej przed zakończeniem II wojny światowej można mówić tylko w przypadku 17 z 69 osób niebędących członkami NDSAP.

Zdaniem autorów wiarygodne dane o członkostwie lekarzy specjalistów, w tym chirurgów szczękowo-twarzowych, stanowiły rzadkość w okresie III Rzeszy. Dlatego rzeczywisty odsetek chirurgów szczękowo-twarzowych, którzy byli członkami NSDAP, był prawdopodobnie wyższy.

T.H.

źródła: https://www.drbicuspid.com/index.aspx?sec=sup&sub=bai&pag=dis&ItemID=328413

https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S1010518221000019?via%3Dihub