Autoamputacja języka – co każdy dentysta wiedzieć powinien?

Two cases of nonsuicidal self-injury comprising partial autoamputation of the apex of the tongue

Takashi Moriya, Hitoshi Sato, Kenichi Takeda, Kaori Ikezaki, Ryogo Katada, Tatsuo Shirota

Zranienia i uszkodzenia w obrębie tkanek miękkich i twardych jamy ustnej są skutkiem m.in. wypadków komunikacyjnych, zdarzeń, do których dochodzi podczas uprawiania sportu, pobicia, lecz mogą być także efektem autoagresji.

W opublikowanym w lutym 2020 r. artykule autorów z Showa University School of Dentistry w Tokio przedstawiono dwa przypadki autoamputacji części języka. Do zdarzeń tego typu dochodzi najczęściej – przez przypadek – u dzieci oraz – intencjonalnie – u osób dorosłych zmagających się z problemami natury psychiatrycznej. Niemniej bez względu na przyczynę czy wiek pacjenta jest to stan niebezpieczny, m.in. ze względu na bardzo silne ukrwienie języka.

W pierwszym z opisanych w pracy przypadków 55-letnia kobieta z przewlekłą, nieleczoną depresją dokonała autoamputacji fragmentu języka. Pod opiekę lekarską pacjentka trafiła po 8 godzinach od zdarzenia, przy czym dostarczono także martwiczą, amputowaną część języka. Przy utrzymującym się krwawieniu z tętnic językowych, po wprowadzeniu – między zęby trzonowe – bloczku nagryzowego, ranę oczyszczono i w znieczuleniu (2% ksylokaina z adrenaliną) zszyto nicią z poliglaktyną 910 i triklosanem. Odcięta, nekrotyczna część języka nie mogła być już użyta. Pacjentce przepisano loksoprofen (w celu kontroli bólu) oraz amoksycylinę (by uniknąć infekcji), a także przekazano instrukcje pooperacyjne dotyczące higieny jamy ustnej, miękkiej diety i rzucenia palenia.

W drugim przypadku chorująca od dekady na schizofrenię 69-letnia kobieta, która zaprzestała przyjmowania leków, odcięła nożyczkami koniuszek języka. Pacjentka trafiła do szpitala po 3 godzinach od zdarzenia. Mimo utrzymującego się krwawienia i niedostarczenia odciętego fragmentu narządu, możliwe było, w znieczuleniu miejscowym, zamknięcie naczyń i zszycie języka przy użyciu nici powlekanych przeciwbakteryjnie. Podobnie jak w pierwszym przypadku, pacjentce przepisano – w postaci płynnej – loksoprofen oraz amoksycylinę.

Praca ukazała się na łamach „Case Reports in Dentistry”.

Hindawi. Case Report, Open Access, Volume 2020, Article ID 8691270, 6 pages, https://doi.org/10.1155/2020/8691270 
Artykuł dostępny pod adresem: https://www.hindawi.com/journals/crid/2020/8691270/ 

Root coverage for single deep gingival recessions: outcomes based on a decision-making algorithm

João B. César Neto, Marília C. Cavalcanti, Ricardo T. Sekiguchi, Claudio M. Pannuti, Giuseppe A. Romito, Dimitris N. Tatakis

Recesja dziąsłowa (ang. gingival recession, GR) to problem dotyczący wielu pacjentów. Powstaje ona wskutek wtórnego przemieszczenia wolnego brzegu dziąsłowego w kierunku wierzchołkowym względem granicy szkliwno-cementowej. Recesja może mieć wpływ m.in. na ilość płytki nazębnej i nadwrażliwość, a odsłonięte szyjki są podatne na rozwój próchnicy i ubytków przyszyjkowych niepróchnicowego pochodzenia. Do najczęściej stosowanych metod leczenia recesji dziąsłowych należy przeszczep podnabłonkowej tkanki łącznej (ang. connective tissue graft, CTG), który zapewnia najlepsze wyniki w przewidywalnym i długotrwałym pokryciu korzeni zębów.

W pracy opublikowanej na łamach „International Journal of Dentistry” zespół autorów z Brazylii i USA ocenił algorytmy postępowania stosowane w praktykach periodontologicznych na terenie Sao Paulo – w celu pokrycia głębokich recesji dziąsłowych pojedynczych korzeni zębów. Autorzy oceniali poszczególne metody stosowane w leczeniu GR, zwracając przy tym uwagę, że na efekt terapii bardzo duży wpływ mają m.in. wymiary defektu (głębokość, szerokość), miejsce występowania (szczęka, żuchwa), rozległość defektu, anatomia tkanek miękkich oraz pozycja zęba.

Hindawi. International Journal of Dentistry, Open Access, Volume 2019, Article ID 1830765, 9 pages, https://doi.org/10.1155/2019/1830765 

Artykuł dostępny pod adresem: https://www.hindawi.com/journals/ijd/2019/1830765/ 

Assessment of the quality of endodontic re-treatment and changes in periapical status on a postgraduate endodontic clinic

Reem Alharmoodi, Samira Al-Salehi

Powtórne leczenie kanałowe stanowi poważne wyzwanie dla lekarza endodonty, a jego przeprowadzenie jest niezbędne w stosunkowo dużej liczbie przypadków – ze względu nieprawidłowości w pierwotnym leczeniu, zwłaszcza w gabinetach ogólnych. Przyczyną leczenia ponownego mogą być m.in. wąskie lub zakrzywione kanały, których nie poddano leczeniu, perforacja komory lub korzenia zęba oraz fragmenty złamanych narzędzi pozostawione w kanale zębowym.

W pracy autorek związanych z uczelniami medycznymi w Dubaju, opublikowanej na łamach „Journal of Dentistry”, oceniono sukces ponownego leczenia kanałowego u 199 tamtejszych pacjentów. Za kryterium oceny przyjęto zgodne z przyjętymi zasadami opracowanie kanałów i zastosowanie wypełnienia, a także sukces leczenia zmian okołowierzchołowych. Analizie poddano radiogramy każdego z pacjentów, u których przeprowadzono re-endo. Na ich podstawie dr Alharmoodi i dr Al-Salehi uznały, że prawidłowe powtórne leczenie endodontyczne zostało wykonane w ponad 79% przypadków. Wynik gojenia oceniano przy użyciu skali stanu przyzębia okołowierzchołkowego – PAI (ang. periapical index).

Journal of Dentistry 92 (2020) 103261, https://doi.org/10.1016/j.jdent.2019.103261 

Artykuł dostępny pod adresem: https://www.sciencedirect.com/science/article/pii/S0300571219302714 

Pierwszą część naszego przeglądu naukowej prasy anglojęzycznej znaleźć można tutaj -> https://dentonet.pl/przeglad-anglojezycznej-prasy-naukowej/. 

Materiał redakcyjny