Apeksyfikacja miazgi w niedojrzałych zębach stałych – opis przypadku

Leczenie zębów stałych z niezakończonym rozwojem wierzchołków korzeni i z martwą miazgą w dalszym ciągu stanowi duże wyzwanie kliniczne. Apeksyfikacja, która jest metodą powszechnie stosowaną w leczeniu tych przypadków, skutkuje zamykaniem się otworu wierzchołkowego tkanką zmineralizowaną najczęściej w takim samym stadium rozwoju korzenia, w jakim był na początku leczenia.

Dane epidemiologiczne dotyczące częstości występowania urazowych uszkodzeń zębów stałych są rozbieżne. Na podstawie piśmiennictwa można wnioskować, że ich frekwencja waha się od 2,6% do 35%, a najczęściej urazom ulegają zęby stałe z niezakończonym rozwojem wierzchołka korzenia między 7. a 15. rokiem życia. W przypadku 50% zębów stałych po urazie dochodzi do martwicy miazgi. Leczenie endodontyczne zębów stałych z niezakończonym rozwojem wierzchołków korzeni stwarza duże trudności – ze względu na uwarunkowania anatomiczne (cienkie ściany korzenia, szerokie otwory wierzchołkowe).

Apeksyfikacja

Konwencjonalną metodą leczenia zębów stałych z martwą miazgą i z niezakończonym rozwojem korzeni jest apeksyfikacja przy użyciu wodorotlenku wapnia – Ca(OH)2 lub MTA (ang. mineral trioxide aggregate). Doniesienia wskazują na to, że użycie Ca(OH)2 pozwala na osiągnięcie sukcesu w 95% przypadków, jednak wymaga to wielu wizyt, czas formowania zmineralizowanej bariery wynosi od 3 do 24 miesięcy, a sam materiał zmienia właściwości mechaniczne zębiny (podłożem zmian są procesy destrukcyjne włókien kolagenowych). Ponadto korzenie zębów poddanych apeksyfikacji przy użyciu wodorotlenku wapnia pozostają cienkie i są bardziej podatne na złamanie. Procedura kliniczna trwa długo, co jest szczególnie traumatyzujące w przypadku młodych pacjentów. Ponadto badania naukowe wykazują, iż w trakcie leczenia endodontycznego ze środowiska jamy ustnej do światła kanałów korzeniowych dostaje się wiele gatunków mikrobiota wchodzących w skład biofilmów bakteryjnych (potencjalnie przetrwała infekcja). Dlatego według współczesnych źródeł i zgodnie z zasadą stomatologii opartej na faktach należy ograniczać liczbę wizyt do niezbędnego minimum.

Preparatem obecnie polecanym w procedurze apeksyfikacji jest cement MTA, który pozwala na utworzenie bariery wierzchołkowej w postępowaniu jednoetapowym. Procedura taka skraca czas leczenia i daje lepsze wyniki niż zastosowanie Ca(OH)2, pozwalając na uzyskanie sukcesu terapeutycznego w 94% przypadków. Trzeba jednak pamiętać, że apeksyfikacja przy użyciu MTA sprawia, iż również pozostają cienkie i mogą być bardziej podatne na złamanie.

Cały artykuł „Potencjalna możliwość apeksyfikacji i regeneracji miazgi w niedojrzałych zębach stałych – prezentacja dwóch przypadków klinicznych” autorstwa lek. dent. Bartłomieja Górskiego, dr n. med. Katarzyny Brus-Sawczuk oraz dr n. med. Michała Sobczaka dostępny jest w nr. 1(59)/2016 czasopisma e-Dentico.

Fot. Archiwum