Złoty ząb

Podczas wykopalisk prowadzonych w Raciborzu w Kaplicy św. Dominika w Kościele Dominikanek wydobyto fragmentarycznie zachowany szkielet około piętnastoletniej dziewczyny, żyjącej na przełomie XIV i XV wieku.

W tej części kaplicy znajdowały się groby kobiet, związanych prawdopodobnie z klasztorem i rodem książęcym Piastów Śląskich. Młody wiek i stopień zdeformowania (już po śmierci) kości pokrywowych czaszki nie pozwalają nawet w przybliżeniu określić typu rasowego dziewczyny.

Co najciekawsze, w trakcie ostatnio przeprowadzonej ekspertyzy anatomo-morfologicznej szczątków na prawym stałym kle szczęki stwierdzono ślady inkrustacji złotem, pozostałość wklepanej złotej blaszki lub korony, obejmującej część szczytową zdrowego zęba.

Jest to pierwszy przypadek odnalezienia takiej ozdoby u średniowiecznych mieszkańców Europy Środkowej i Wschodniej. U badanej dziewczyny antropolodzy stwierdzili też anomalie zębowe. W szczęce, przy pełnym uzębieniu stałym, zachował się po prawej stronie jeden mleczny ząb, a po lewej mleczny kieł.

Zwyczaj inkrustowania zębów złotem jest znany z Azji Południowo-Wschodniej. W niektórych plemionach pokrywano złotem zęby dziewczętom z bogatych rodzin po osiągnięciu dojrzałości płciowej lub po ich wyjściu za mąż.

Wiadomo również, że w średniowiecznej Europie złoto traktowane było jako panaceum. Inkrustacja złotem mogła więc być w badanym przypadku zastosowana jako zabieg leczniczy przy dolegliwościach związanych z anomaliami zębowymi.

źródło: „Wiedza i Życie”