Dentonet
PACJENT
E-mail
WYBIERZ KATEGORIĘ
Leczenie zachowawcze i endodoncja
Protetyka i implantologia
Stomatologia estetyczna
Ortodoncja
Periodontologia
Higiena i zdrowie jamy ustnej

Sonoabrazja

Publikacja:
Sonoabrazja

Sonoabrazja

Sonoabrazja to jedna z nowoczesnych metod opracowywania twardych tkanek zębów, będąca alternatywą dla tradycyjnych wierteł i kątnic szybkoobrotowych – przy ich użyciu lekarz wierci w zębach, usuwając tkanki zainfekowane próchnicą, natomiast metoda sonoabrazji wykorzystująca właściwości ultradźwięków pozwala na ścieranie kolejnych warstw tkanek twardych – dzięki temu proces opracowywania ubytku powoduje mniejsze dolegliwości i dyskomfort.

Sonoabrazja – na czym polega?

Jak już wspomniano, sonoabrazja jest metodą ultradźwiękową (czasem określa się ją także mianem metody ultradźwiękowo-oscylacyjnej) – oznacza to, że urządzenie stosowane podczas zabiegu wykorzystuje właściwości ultradźwięków o częstotliwości ponad 16 Hz. Ultradźwięki wprawiają w drgania końcówkę, która pokryta jest diamentowanym nasypem – ściera ona kolejne warstwy szkliwa i zębiny, pozwalając na precyzyjną, a zarazem oszczędzającą dla tkanek preparację.

W zależności od dokładnego miejsca preparacji końcówka urządzenia do sonoabrazji może mieć różne kształty, np. kulisty do opracowywania ubytków zlokalizowanych w okolicy przydziąsłowej, stożkowaty do preparacji tunelowej lub kształt łopatki pokrytej nasypem diamentowym z jednej strony – do opracowania ubytków na powierzchniach stycznych zębów.

Sonoabrazja – zalety i wady

Sonoabrazja jest metodą opracowywania ubytków, która powoduje u pacjentów znacznie mniejszy dyskomfort podczas usuwania tkanek zmienionych próchnicowo, a jednocześnie minimalizuje nieprzyjemne odczuwane przez nich wrażenia (np. wibracje i zapach towarzyszące tradycyjnym metodom opracowywania ubytków). Dodatkowo, sonoabrazja zmniejsza ryzyko wystąpienia powikłań jatrogennych – w czasie preparacji nie występują bowiem podrażnienia okolicznych tkanek miękkich.

Obok licznych zalet sonoabrazji, lekarze praktycy wskazują także na pewne ograniczenia tej metody. Do wymienianych najczęściej zalicza się mniejsza skuteczność w skrawaniu tkanek zęba w porównaniu do końcówek turbinowych oraz dłuższy czas potrzebny na precyzyjną preparację.