Dentonet
WYSZUKIWANIE
WYSZUKIWANIE
E-mail
WYBIERZ KATEGORIĘ
Aktualności
Prawo i finanse
Praca w gabinecie
Student
Edukacja i technologie
Medycyna

Osteodystrakcje

Publikacja:

Osteodystrakcje

Stosunkowo nowym rozwiązaniem problemu odbudowy zanikłego wyrostka zębodołowego, w którym nie stosuje się substytutów kostnych, jest osteogeneza dystrakcyjna – zabieg coraz częściej stosowany w chirurgii szczękowo – twarzowej.

Wydłużanie kości przy pomocy osteogenezy dystrakcyjnej jest istotnym rozwiązaniem dla leczenia wad szczękowo – twarzowych, jak również jest stosowane u pacjentów ze wskazaniem do implantoprotetycznej odbudowy braków uzębienia z współistniejącą resorpcją wyrostka zębodołowego w stopniu uniemożliwiającym implantację bez uprzedniej odbudowy kostnej w kierunku pionowym.

Od 1996 roku stosuje się pionową dystrakcję wyrostka zębodołowego z zastosowaniem dystraktorów wewnątrzkostnych, natomiast w roku 1998 po raz pierwszy w szczęce użyto dystraktora zewnątrzkostnego. Metoda chirurgicznego wydłużania kości długich kończyn dolnych, która stała się podstawą wprowadzenia osteogenezy dystrakcyjnej w chirurgii szczękowo – twarzowej, została opracowana przez Ilisarowa.

Osteodystrakcja jest procesem biologicznym, polegającym na wytwarzaniu nowej kości (tkanki kostnej) w szczelinie dystrakcyjnej, powstałej w wyniku powolnego rozciągania przeciętej kości. Zasadą zabiegu jest nacięcie lub przecięcie kości, umocowanie śrubami stałej części dystraktora, i połączenie odłamu osteotomijnego ze stałą częścią dystraktora za pomocą śruby osteodystraktora. Do jamy ustnej lub przez powłoki twarzy wprowadzany jest uchwyt sterujący mechanizmem śrubowym, służącym do rozkręcania w granicach 1 mm na dobę ruchomych części dystraktora. Po zakończeniu procesu wydłużania, następuje proces tworzenia pełnowartościowej kości (osteogeneza).

Wśród zalet zabiegu osteodystrakcji, poza wytwarzaniem nowej kości, wymienia się równoczesny wzrost tkanek miękkich i twardych, brak konieczności transplantowania kości, dobre ukrwienie odłamu osteotomijnego i niewielkie ryzyko martwicy odłamu osteotomijnego. Ponadto, powolne rozkręcanie śruby osteodystrakcyjnej pozwala na lepszą adaptację tkanek miękkich, co sprawia, że efekty leczenia są przewidywalne.

Uważa się, iż w porównaniu z technikami sterowanej regeneracji tkanek, zabieg osteodystrakcji, zapewnia lepsze rezultaty. Podczas osteodystrakcji wyrostka zębodołowego powstaje nowa kość autogenna, natomiast podczas augmentacji stosuje się substytuty kostne różnego pochodzenia. Dodatkową korzyścią wydłużania kości jest krótki okres leczenia – najczęściej 3-4 miesiące, przy czym podczas procesu osteodystrakcji stopniowo wytwarzane są tkanki miękkie.

Słowo podsumowania:

Stały rozwój techniki związanej z produkcją odpowiednio zaprojektowanych wszczepów śródkostnych, postępy związane ze sterowaną regeneracją tkanek, jak również doświadczeniem implantologów, pozwalają w konsekwencji na stosowanie rozwiązań implantologicznych w wielu sytuacjach, które uprzednio uznawano za beznadziejne. Różnorodność technik zabiegowych daje, bowiem możliwość wyboru odpowiedniej metody sterowanej regeneracji tkanek w indywidualnym przypadku.

Z drugiej strony, dzięki zastosowaniu implantacji natychmiastowej, a także poprzez przyspieszenie fazy obciążania protetycznego przy korzystnych warunkach anatomicznych, osiągnięcia współczesnej implantologii sprawiają, że leczenie implantologiczne wymaga stopniowo mniejszej ilości wizyt i jest mniej obciążające dla pacjenta.

« poprzedni artykuł