Jak uzupełnić ubytki w zębach?

Ubytki w zębach, czyli fragmenty tkanek zębowych utracone najczęściej w wyniku próchnicy lub ukruszenia korony zębowej, uzupełnia się za pomocą różnych materiałów stomatologicznych. Tradycyjne wypełnienia kompozytowe niekiedy bywają zastępowane trwałymi nakładami protetycznymi. Chcesz zadbać o zęby? Podpowiadamy, jakie masz możliwości w kwestii uzupełniania ubytków!

Czym są i jak powstają ubytki w zębach? 

Każdy z nas chce możliwie najdłużej zachować prawidłowy kształt i funkcjonalność zębów. Poza urazami mechanicznymi, na skutek których może dojść do uszczerbienia fragmentu zęba, za ubytki odpowiada głównie próchnica. Jest to nic innego, jak choroba bakteryjna atakująca różne elementy uzębienia. Występowanie próchnicy ma duży związek z niewłaściwą higieną jamy ustnej i praktykowaną dietą. Szkodliwie na zęby działają głównie pokarmy słodkie, które stanowią pożywkę dla bakterii. 

Próchnica może dotyczyć różnych elementów zęba, takich jak:

• Naturalna korona zęba – ubytki koronowe są najczęściej spotykane. Zwykle dotyczą powierzchni żujących i przestrzeni międzyzębowych. Próchnica koronowa diagnozowana jest u osób w każdym wieku, także u małych dzieci, również na zębach mlecznych.

• Korzeń zęba – korzenie zębowe są pozbawione szkliwa, a tym samym bardzo narażone na postępujący rozwój próchnicy. Wraz z upływem lat dochodzi do naturalnego cofania się dziąseł, co dodatkowo naraża korzenie na degradację próchnicową. Choroba dotyczy więc głównie osób dorosłych i starszych, często wymaga leczenia endodontycznego.

• Obszary wcześniej leczone – tak zwana próchnica wtórna rozwija się wokół wcześniej wykonanych wypełnień i koron protetycznych. Miejsca takie są szczególnie narażone na gromadzenie się płytki nazębnej i rozwój bakterii odpowiedzialnych za próchnicę.

Ubytki w zębach kojarzone są z „dziurami” o różnej wielkości. W rzeczywistości jednak tylko lekarz stomatolog jest w stanie z całą pewnością postawić diagnozę. Zmiany próchnicowe często penetrują do wewnątrz zęba – początkowo nie są widoczne ani wyczuwalne przez Pacjenta. Dopiero przy zaawansowanej próchnicy może dochodzić do ukruszeń (w przypadku próchnicy korony zęba). Wówczas szkliwo zaczyna pękać i rozpadać się w miejscu głębszej inwazji bakteryjnej. 

Klasyczna „plomba” czy uzupełnienia inlay, onlay i overlay?

Ubytki zębowe przed wypełnieniem muszą być dokładnie oczyszczone z próchnicy. W tym celu lekarz stomatolog stosuje specjalistyczne wiertła – usuwa zmiany chorobowe mechanicznie. Odpowiednio spreparowany ząb jest gotowy do odbudowy. Najczęściej stosowanymi wypełnieniami są plomby kompozytowe, które poza funkcjonalnością zapewniają też wysoki efekt estetyczny. Uzupełnienia takie sprawdzają się świetnie przy niewielkich ubytkach. Z kolei w przypadku ubytków o sporych rozmiarach doskonałym rozwiązaniem są uzupełnienia przygotowywane na podstawie wycisku, czyli nakłady inlay, onlay, overlay, wykonywane w pracowni przez technika dentystycznego. Jest to doskonała, o wiele trwalsza alternatywa klasycznych wypełnień zębowych. Wkłady takie wykonuje się na podstawie wcześniej pobranych wycisków, a nie w formie warstwowej, jak to ma miejsce w przypadku standardowych wypełnień protetycznych. 

Czym dokładnie są nakłady inlay, onlay i overlay?

Nakłady inlay, onlay i overley są uzupełnieniami protetycznymi wykonywanymi w laboratorium. Różnica pomiędzy nimi polega na tym, jaką powierzchnię zęba uzupełniają. 

Wkłady Inlay są przeznaczone do wypełnienia części powierzchni żującej zęba. Można w uproszczeniu powiedzieć, że są najmniejsze, ponieważ uzupełniają tylko wgłębienie w wierzchniej części zęba. Z kolei onlay dodatkowo obejmują szczyty guzków zębowych, a także punkty, w których zęby stykają się ze sobą. Overlay są natomiast nakładami, które pokrywają wymienione elementy plus powierzchnie językowe, przedsionkowe i styczne. 

Kiedy stosuje się nowoczesne uzupełnianie ubytków w zębach? 

O tym, jaka forma wypełnienia ubytku będzie najlepsza, decyduje lekarz stomatolog. Nowoczesne wkłady inlay, onlay i overlay zwykle stosuje się przy dużych ubytkach, obejmujących ok. 60–70% powierzchni zęba. Metoda ta znajduje zastosowanie również przy rozległych przebarwieniach, po leczeniu endodontycznym, czy u Pacjentów borykających się z problemem zgrzytania na zębach.