Amerykańska kariera fluorków

Marcin Otto (nadworny archiwista e-Dentico) donosi, że jeszcze w 1949 roku w Stanach Zjednoczonych odrzucano możliwość dodawania fluorków do past do zębów, uznając je za truciznę o wątpliwej mocy sprawczej w walce z próchnicą! Z drugiej strony już wtedy uznawano ich przydatność do fluoryzowania wody pitnej i fluoryzacji kontaktowej w gabinetach (fluorek sodu).

Przełom nastąpił w 1955 roku, gdy badania przeprowadzane na dzieciach w USA wykazały, że dzięki stosowaniu fluorków spadek zachorowań na próchnicę wyniósł 50%. W związku z tym powstała pierwsza pasta zawierająca fluorek cyny (CREST). Wcale nie została przyjęta entuzjastycznie: „Newsweek” nie omieszkał wypomnieć, że producent pasty (firma Procter&Gamble) sponsorował badania…

CREST nie dał się jednak pokonać na rynku, a inni producenci past do zębów zaczęli prześcigać się, proponując ciągle ulepszone receptury (oczywiście z fluorkami w roli głównej). Co więcej – CREST (wówczas jako jedyny na rynku) dostąpił dawno zasłużonego zaszczytu, gdyż ADA (American Dental Association) udzieliło mu wsparcia, potwierdzając terapeutyczną skuteczność w walce z próchnicą. O doniosłości wydarzenia świadczy fakt, że dotychczas ADA zajmowało się głównie udowadnianiu… nieskuteczności reklamowanych past do zębów. Nie powinno dziwić, że gest ADA wywołał oburzenie pozostałych, niedocenionych producentów past. W przeciwieństwie do nich CREST zawierał w swym składzie fluorek cynowy, a nie sodowy.

Nie trudno się domyślić, że od tego momentu ziścił się „amerykański sen” fluorków zawartych w paście CREST, podkręcany przez kampanie reklamowe. O ich zawrotnej karierze i cieniach PRL-owskiej rzeczywistości plombującej nie tylko ubytki w zębach przeczytasz więcej w kąciku archiwisty Marcina Ottona w najnowszym numerze e-Dentico (wejdź na www.edentico.pl).

B. Z.