Co lepsze? Most protetyczny czy ruchoma proteza?

Odbudowa brakujących zębów staje się znacznie mniej skomplikowanym zabiegiem, o ile pacjent posiada jeszcze własne zęby. Zachowanie naturalnego uzębienia daje bowiem możliwość założenia mostu protetycznego lub ruchomej protezy.

Most protetyczny – wady i zalety
Most protetyczny to inaczej uzupełnienie protetyczne umożliwiające wypełnienie luki w łuku zębowym. Typowy most protetyczny składa się z koron protetycznych osadzonych na zębach filarowych (bądź implantach), połączonych z przęsłem lub przęsłami (są to sztuczne zęby zastępujące brakujące uzębienie).

Do wykonania mostu protetycznego konieczne jest oszlifowanie zębów filarowych, na których zostanie on zacementowany. Most protetyczny może być wykonany ze stopów metali i licowany akrylem (most tymczasowy), kompozytem i ceramiką. Wykonuje się także mosty ceramiczne łączone włóknem szklanym oraz mosty na podbudowie cyrkonowej, licowane ceramiką.
Warto jednak przypomnieć, iż zastosowanie mostu protetycznego jest możliwe tylko wtedy, gdy pacjent posiada własne zęby po lewej i prawej stronie luki zębowej.

Most protetyczny na stałe mocowany na zębach zapewnia nie tylko dobry efekt estetyczny, lecz również pozwala na fizjologiczny rozkład sił żucia – siły okluzyjne są przenoszone dzięki mostom na wyrostek zębodołowy kości żuchwy lub szczęki, dzięki czemu proces jej utraty jest znacznie wolniejszy niż u osób, które nie zdecydowały się na odbudowę protetyczną. Most protetyczny zmniejsza również takie odczucia, jak uwieranie czy problemy z prawidłową wymową.

Jednak klasyczne mosty mają również swoje wady. Należą do nich:
– konieczność oszlifowania zębów filarowych i związana z tym możliwość ich uszkodzenia, co z reguły wiąże się z koniecznością leczenia kanałowego,
– duże ubytki tkanek filarów – leczenie inwazyjne,
– wysoka cena.

Problemy z ruchomą protezą
Jeżeli luka w uzębieniu jest większa niż 2-3 zęby, konieczne staje się zastosowanie protezy ruchomej (wyjmowanej) lub mostu opartego na implantach zębowych. Najtrudniej w sposób komfortowy dla pacjenta uzupełnić zęby w przypadku całkowitego ich braku.

Protezy ruchome to inaczej uzupełnienia, które pacjent może samodzielnie wkładać i wyjmować. Ta grupa protez obejmuje:
– protezy częściowe,
– całkowite protezy osiadające,
– protezy nakładkowe,
– uzupełnienia szkieletowe,
– protezy klamrowe oraz bezklamrowe.

Tradycyjna ruchoma proteza posiada liczne wady, które wpływają na komfort jej użytkowania. Po pierwsze, jest niestabilna i może wypaść w najmniej odpowiednim momencie. Po drugie, przeszkadza nieco w oddychaniu, co przy niedostatecznej ilości śliny powoduje suchość w ustach, co z kolei obniża zdolność przylegania protezy. Po trzecie, jej noszenie zdecydowanie obniża doznania smakowe i uniemożliwia spożywanie twardych pokarmów, takich jak jabłka czy też orzechy.

Warto wiedzieć, że ruchoma proteza jest utrzymywana jedynie na dziąsłach i to na nie jest wywierany główny nacisk podczas przeżuwania pokarmów. W efekcie pacjent posiada jedynie 25 proc. wyjściowej siły żucia, którą posiadałby mając swoje własne zęby. Nagryzanie zbyt twardych produktów mogłaby więc spowodować pęknięcie lub złamanie takiej protezy. Ponadto ponieważ protezy ruchome opierają na dziąsłach (lub na dziąsłach oraz pozostałych zębach), z czasem dochodzi do przeciążenia kości, to zaś z kolei powoduje jej resorpcję. W miarę zaniku wyrostka zębodołowego proteza coraz bardziej „osiada” i coraz mocniej wrzyna się w dziąsło, powodując duże dolegliwości bólowe. A ponieważ o wiele słabiej przylega do podłoża, staje się luźna i zaczyna wypadać. W takim przypadku konieczna się staje rekonstrukcja protezy.

B.Sz.