TMD chorobą zawodową muzyków?

Gra na instrumentach klawiszowych i strunowych wyższych (skrzypce, altówka) może być uznana za zawodowy czynnik ryzyka zaburzeń stawów skroniowo-żuchwowych (ang. temporomandibular joint disorders; TMD). Badanie szwajcarskich naukowców, które dotyczyło tej zależności, zostało opublikowane 30 września w czasopiśmie naukowym „Journal of Oral Rehabilitation”.

Autorzy pracy podali, że wczesne rozpoznanie i leczenie bólu związanego z TMD może zapobiec negatywnemu wpływowi pogłębiającej się dysfunkcji na możliwości wykonywania zawodu muzyka, a także uchronić przez możliwymi trwałymi powikłaniami.

– Lepsze zrozumienie przyczyn zaburzeń, wdrożenie odpowiednich środków zapobiegawczych, profesjonalne poradnictwo i zapewnienie opieki zdrowotnej z perspektywy biopsychospołecznej może zmniejszyć to ryzyko w zawodzie muzyka przy zachowaniu korzyści zdrowotnych płynących z muzyki – napisali autorzy z zespołu kierowanego przez dr. Martina Shimmela z Uniwersytetu w Bernie.

Zaburzenia stawów skroniowo-żuchwowych chorobą zawodową muzyków?

W ostatnim czasie związek między grą na określonych instrumentach a rozwojem TMD w coraz większym stopniu zwraca uwagę środowiska medycznego, jak i muzycznego. Dlatego, zdaniem autorów, zrozumienie mechanizmu występowania i czynników ryzyka TMD pomoże lepiej  diagnozować objawy oraz występujące u muzyków powikłania.

Aby zbadać ten związek, 492 muzyków klasycznych, jazzowych i folkowych wypełniło internetową ankietę dotyczącą bólu związanego z funkcjonowaniem stawów skroniowo-żuchwowych. Spośród uczestników 96 osób (19,5%) zgłosiło występowanie bólu. Ci, którzy podali tę dolegliwość, należeli przede wszystkim do młodszych grup wiekowych, mieli mniejsze doświadczenie zawodowe i mniej występów rocznie. W większości były to kobiety.

Chociaż w ogólnym teście nie stwierdzono istotności statystycznej (p = 0,13), muzycy grający na instrumentach klawiszowych (iloraz szans [OR] = 2,99 [0,58, 30,12]), instrumentach smyczkowych wyższych (OR = 2,31 [0,43, 23,63]) oraz śpiewający (OR = 2,14 [0,44, 20,75]) w większym stopniu zgłaszali ból będący skutkiem zaburzeń stawów skroniowo-żuchwowych niż ci, którzy grali na  instrumentach strunowych niższych, takich jak wiolonczela czy kontrabas (OR = 1,00).

Badanie nie było jednak wolne od ograniczeń. Autorzy napisali, że wykorzystanie formularza online do zbierania danych uniemożliwiło śledzenie stanu uczestników po ukończeniu przez nich studiów i zdobyciu większego doświadczenia w zawodzie muzyka.

Ponieważ dolegliwości bólowe związane z TMD mogą powodować dyskomfort fizyczny, negatywnie wpływać na wydajność i prowadzić do obniżenia wytrzymałości, zdaniem badaczy należy zastosować wieloaspektowe leczenie przy współudziale specjalistów leczących ból w obrębie jamy ustnej i twarzy, w tym dentystów i fizjoterapeutów.

– Gra na instrumentach klawiszowych (innych niż organy) lub też instrumentach smyczkowych wyższych często wiązała się z występowaniem bólu wywołanego przez zaburzenia stawów skroniowo-żuchwowych – podsumowali autorzy artykułu pt. „Prevalence of Painful Temporomandibular Disorder Symptoms Among Professional and Student Musicians: An Online Survey”.

– Największym błędem w analizie badań obrazowych stawu skroniowo-żuchwowego jest ograniczenie się do samego stawu. W badaniach tomografii stożkowej o małym polu obrazowania i bardzo dużej rozdzielczości widoczne są również np. struktury kości skroniowej, na co lekarze dentyści często nie zwracają uwagi – mówi prof. dr hab. n. med. Ingrid Różyło-Kalinowska, specjalistka w dziedzinie radiologii i diagnostyki obrazowej, kierownik Samodzielnej Pracowni Propedeutyki Radiologii Stomatologicznej i Szczękowo-Twarzowej Uniwersytetu Medycznego w Lublinie, nauczyciel akademicki oraz wykładowca na licznych kursach kształcenia podyplomowego.

Źródła: https://www.drbicuspid.com/

https://onlinelibrary.wiley.com/