Wrocław: Badania bruksizmu sennego w związku z ryzykiem sercowo-naczyniowym

Wrocławscy lekarze analizują, czy bruksizm senny może wpływać na zwiększenie ryzyka sercowo-naczyniowego. Badania, jako pierwsze oparte na pełnej analizie polisomnograficznej, wykazały nie tylko wyraźny związek między stresem oksydacyjnym a nasileniem bruksizmu sennego, ale również istotne skrócenie fazy snu głębokiego.

Bruksizm senny, obok obturacyjnego bezdechu sennego, jest jednym z najczęściej występujących zaburzeń snu. Mimo to, wpływ tego schorzenia na cały ludzki organizm wciąż nie jest do końca poznany. Przez długi czas bruksizm senny był traktowany jako problem stricte stomatologiczny. Postrzegano go wyłącznie w kategoriach ścierania koron zębowych z powikłaniami z zakresu stomatologii – napisano w komunikacie przesłanym w poniedziałek przez Uniwersytet Medyczny we Wrocławiu.

– Teraz już wiemy, że taki pogląd jest niepełny. Pojawiły się nowe przesłanki sugerujące, że bruksizm senny może być związany z ogólnoustrojowym stanem zapalnym i stresem oksydacyjnym, które leżą u podłoża większości chorób internistycznych, w tym rozwoju nadciśnienia tętniczego, procesu miażdżycotwórczego, a więc ryzyka wystąpienia niekorzystnych zdarzeń sercowo-naczyniowych. Mamy ponadto aspekt psychiatryczny, bo bruksizm, połączony z zaburzeniami snu, wpływa także na sferę psychiki, pogarszając jakość życia chorych – powiedział cytowany w komunikacie lekarz Michał Fułek.

„Ocena stężeń markerów zapalnych u pacjentów z zaburzeniami snu” to tytuł pracy doktorskiej tego lekarza, realizowanej w ramach Szkoły Doktorskiej UMW pod kierunkiem dr hab. Heleny Martynowicz, prof. UMW. Naukowcy z Katedry i Kliniki Diabetologii, Nadciśnienia Tętniczego i Chorób Wewnętrznych oraz Katedry i Zakładu Stomatologii Doświadczalnej UMW badają te zagadnienia od kilku lat. – W swoich badaniach koncentruję się na związku bruksizmu ze stresem oksydacyjnym i stanem zapalnym w kontekście chorób sercowo-naczyniowych. Czy bruksizm, podobnie jak obturacyjny bezdech senny, jest czynnikiem ryzyka wystąpienia m.in. udaru i zawału serca – powiedział doktorant.

Epizody nocnego bruksizmu u 8-13% populacji

Epizody nocnego bruksizmu dotyczą nawet 8-13% populacji. Dokładnych danych brakuje, ponieważ część pacjentów nie zostaje prawidłowo zdiagnozowana. W rozpoznaniu zarówno bezdechu, jak i bruksizmu sennego potrzebne jest badanie polisomnograficzne. Niestety, dostęp do tego typu pracowni jest w Polsce ograniczony.

Fułek opiera się na badaniach prowadzonych w pracowni polisomnograficznej w swojej klinice. Pacjenci pozostają w szpitalu przez noc, podłączeni do specjalistycznej aparatury. Podczas snu rejestrowane są ruchy oddechowe klatki piersiowej i brzucha, mierzona jest saturacja krwi, a także wykonywane badania: elektroencefalogram (EEG), elektrokardiogram (EKG), elektrookulogram (EOG) oraz elektromiogram (EMG). Wyniki są szczegółowo analizowane i służą diagnostyce zaburzeń snu.

– W ramach swoich badań, u pacjentów z rozpoznanym polisomnograficznie bruksizmem sennym oceniam wykładniki stresu oksydacyjnego oraz stężenia markerów z zapalnych – powiedział Fułek.

Następnie badacz sprawdza, jaki jest wpływ stanu zapalnego na intensywność wzbudzeń, czas i efektywność snu oraz architekturę snu, ze szczególnym uwzględnieniem proporcji snu wolnofalowego i REM do snu płytkiego N1 i N2. – Nasze badania, jako pierwsze oparte na pełnej analizie polisomnograficznej, wykazały nie tylko wyraźny związek między stresem oksydacyjnym a nasileniem bruksizmu sennego, ale również istotne skrócenie fazy snu głębokiego non-REM 3 u pacjentów z tym zaburzeniem. Chociaż przegląd literatury sugerował możliwe powiązania między markerami zapalnymi a bruksizmem, nasze badania nie potwierdziły istotnych różnic w stężeniach CRP i IL-6 między pacjentami z bruksizmem a grupą kontrolną – ocenił badacz.

– Istnieje wiele metod leczenia dolegliwości bólowych mięśni żucia. Najważniejszą z nich i stosowaną od dawna jest szynoterapia, którą czasami uzupełnia się o metody dodatkowe: iniekcje z zastosowaniem kolagenu, osocza bogatopłytkowego, toksyny botulinowej, a także zabiegi fizykoterapii, np. suche igłowanie – mówi dr hab. n. med. Aleksandra Nitecka-Buchta, specjalistka protetyki stomatologicznej, prezes Polskiego Towarzystwa Dysfunkcji Narządu Żucia, wykładowca w Katedrze i Zakładzie Dysfunkcji Narządu Żucia Śląskiego Uniwersytetu Medycznego. Jak dodaje, zanim lekarz dobierze odpowiednie metody terapii, kluczowe jest ustalenie przyczyny dolegliwości i umiejscowienie bólu. – To rozpoznanie powinno być najważniejszym elementem naszego działania – podkreśla. Zapraszamy do obejrzenia materiału filmowego!

Źródło: https://naukawpolsce.pl/