Studenci i pracownicy akademiccy narażeni na stres oraz depresję

Około 50% osób studiujących w Polsce odczuwa wysoki poziom stresu, a ponad 31% pracowników akademickich – wysokie nasilenie symptomów zaburzeń afektywnych, m.in. depresji – wynika z raportu badaczy Uniwersytetu SWPS.

Autorzy „Analizy badań nad zdrowiem psychicznym i jakością życia w środowisku akademickim” przytoczyli i omówili badania nad zdrowiem psychicznym i jakością życia społeczności akademickiej w Polsce w ostatnich latach. Całości dopełnił szerszy kontekst międzynarodowy. Raport powstał na zlecenie Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego.

Badacze skupili się na czterech grupach tworzących uczelnianą społeczność: studentach i studentkach, doktorantach i doktorantkach, kadrze administracyjnej i kadrze akademickiej.

50% studentów odczuwa wysoki poziom stresu

Z analizy wynika, że osoby studiujące na polskich uczelniach odczuwają na co dzień wysoki poziom stresu: deklaruje go około 50% studentów i studentek. Nasilenie stresu jest wyższe wśród kobiet niż mężczyzn. Głównymi źródłami stresu dla osób studiujących są wątpliwości związane z przyszłością zawodową, a w okresie pandemii COVID-19 była to także konieczność adaptacji do zdalnej edukacji.

Studenci i studentki są też narażeni na depresję i zdradzają objawy zaburzeń afektywnych. W jednym z badań zaobserwowano, że 23% osób studiujących spełniało kryteria zaburzenia depresyjnego, w tym 4% – ciężkiej depresji. W większym stopniu dotyczyło to studentek niż studentów. Wyniki są zbliżone do danych na temat globalnego rozpowszechnienia tego zaburzenia w tej populacji.

Z raportu wynika, że problemem jest również wypalenie edukacyjne, związane m.in. z takimi czynnikami, jak wyniki w nauce, odczuwany poziom stresu czy liczba godzin poświęca na nauce. W grupie zagrożonych wypaleniem edukacyjnym znalazło się 28% osób studiujących. Najczęściej dotyczy to studentów i studentek z niskimi wynikami w nauce, niską samooceną i trudnościami w radzeniu sobie ze stresem. Zaburzenia snu występowały z kolei u ponad 51% badanych.

Doktoranci skarżą się na niski poziom życia

Polscy doktoranci i doktorantki skarżą się na niski poziom życia – jego deklarowana jakość jest niższa niż w przypadku osób w tym samym wieku, które nie kontynuowały kształcenia na uczelni w ramach studiów doktoranckich.

Około 22% doktorantek i doktorantów doświadcza trudności w codziennym funkcjonowaniu, w tym poważnych objawów depresji i problemów psychosomatycznych. Około 6% polskich doktorantów i doktorantek raportuje myśli samobójcze, co koresponduje z danymi z innych krajów (2-12%). Z badań wynika, że doktorantki w większym stopniu niż doktoranci doświadczają trudności w pogodzeniu pracy naukowej i życia prywatnego oraz doświadczają silniejszego wyczerpania.

Depresja, zaburzenia lękowe i wypalenie zawodowe u pracowników akademickich

Od problemów ze zdrowiem psychicznym nie są wolni również pracownicy akademiccy. Nawet 31,6% z nich doświadcza wysokiego nasilenia symptomów zaburzeń afektywnych (głównie depresji i zaburzeń lękowych) oraz psychosomatycznych. Wprawdzie w literaturze międzynarodowej rozpowszechnienie depresji i silnych stanów lękowych dotyczy 17-19% pracowników akademickich, ale wyższe wartości obserwowane w polskich badaniach nie muszą oznaczać większych trudności ze zdrowiem psychicznym wśród naukowców na polskich uczelniach – istnieje zbyt mało badań na ten temat. Autorzy raportu wskazują, że można przypuszczać, iż nasilenie zaburzeń lękowych i depresyjnych wśród polskiej kadry akademickiej nie odstaje od globalnych trendów.

Jak podają autorzy analizy, na wyższy poziom stresu narażone są najbardziej osoby rozpoczynające pracę akademicką – doświadczają go silniej niż bardziej doświadczone osoby na stanowiskach naukowych. Źródłem trudności są m.in. brak wystarczających kompetencji w radzeniu sobie ze stresem, obawy o stabilność zatrudnienia, presja publikacyjna i trudności z łączeniem obowiązków dydaktycznych i badawczych z rolami rodzinnymi.

Poziom wypalenia zawodowego wśród kadry akademickiej jest wysoki: 21% osób doświadczyło tego syndromu w wysokim stopniu; z kolei 62% zgłaszało niskie poczucie osobistych osiągnięć. Co więcej, badania sugerują, że wyczerpanie i wypalenie pracowników akademickich może być wyższe niż wśród innych grup zawodowych (pracownicy służby zdrowia, nauczyciele). Wypalenie zawodowe jest istotnym problemem środowiska akademickiego także w innych krajach.

Kadra administracyjna zbadana najsłabiej

Jak pokazuje analiza, najmniejsza liczba badań dotyczy kadry administracyjnej. Z istniejących danych wynika, że charakteryzuje ją dość wysoka satysfakcja z pracy. Pracownice i pracownicy administracyjni podkreślają znaczenie stabilności zatrudnienia, dopasowanie zadań do kompetencji oraz możliwość utrzymania równowagi między pracą a życiem prywatnym.

Mimo dostrzegania zalet swojej pracy, wielu z nich czuje się również pomijanych i niedocenianych przez środowisko uniwersyteckie. Jednocześnie 50% badanych odczuwa stres związany z presją czasową na ich stanowisku pracy. Młodsze pracownice oraz osoby odpowiedzialne za bezpośrednią obsługę osób studiujących w większym stopniu odczuwały negatywny wpływ pracy na ich życie prywatne niż osoby starsze i zaangażowane w zadania mniej związane z kontaktami z osobami studiującymi.

 – Rozpowszechnienie problemów związanych ze zdrowiem psychicznym i dobrostanem wśród społeczności akademickiej w Polsce nie odbiega od tego obserwowanego na świecie i jest znaczne. Wdrażanie rozwiązań i interwencji opartych na dowodach naukowych w tych warunkach staje się koniecznością i wymaga współpracy środowisk akademickich i politycznych w zakresie wdrażania programów wsparcia na uczelniach, usuwania systemowych barier obniżających jakość życia i dobrostan oraz wspierania równowagi między życiem zawodowym a prywatnym – podkreśliła współautorka raportu dr hab. Aleksandra Cisłak-Wójcik, prorektorka ds. Nauki Uniwersytetu SWPS, cytowana w prasowym komunikacie uczelni.

Źródło: https://naukawpolsce.pl/