Kształtowanie girlandy dziąsłowej w leczeniu implantoprotetycznym

Artykuł przedstawia etapy wielospecjalistycznej terapii przywracającej utraconą harmonię uśmiechu i na podstawie dokumentacji fotograficznej pokazuje, w jaki sposób cyfrowe planowanie leczenia estetycznego z wykorzystaniem koncepcji Digital Smile Design wpływa na przewidywalność efektu końcowego i determinuje odpowiednie postępowanie kliniczne. Autorem pracy jest dr n. med. Bartosz Cerkaski – jeden z wykładowców I Konferencji Mistrzów Stomatologii, która odbędzie się w Łodzi w dn. 12-14 października br.

Uśmiech jest najbardziej dostrzegalnym elementem twarzy człowieka. Odpowiada za wrażenia estetyczne w pierwszym kontakcie i stanowi wyznacznik subiektywnego poczucia atrakcyjności. Nieprawidłowo wykonane uzupełnienia protetyczne, w oderwaniu od twarzy i kanonów estetycznych, całkowicie rozmijają się z oczekiwaniami pacjentów, a negatywne efekty takiej terapii sięgają daleko poza stomatologię. Etap projektowania z wykorzystaniem graficznych technik cyfrowych poprzedzający wykonanie planu leczenia daje ogromne możliwości doskonałej integracji estetyki zębów i dziąseł z ustami i twarzą pacjenta.

Opis przypadku

Pacjent, lat 37, zgłosił się do praktyki dentystycznej EndoEstetica w celu wymiany szpecącego wypełnienia protetycznego. Zdaniem pacjenta zęby były zbyt długie. Bezpośrednią przyczyną decyzji były stany zapalne i dolegliwości ze strony zęba 22. Wykonane wiele lat wstecz zaopatrzenie protetyczne obejmowało dwa kompleksy zblokowanych koron metalo-ceramicznych na zębach siecznych.

W pierwszej kolejności przeprowadzono badania diagnostyczne oraz zebrano dokumentację fotograficzną stanowiącą podstawę do planowania DSD. Protokół Digital Smile Design umożliwia integrację zdjęć zewnątrzustnych i wewnątrzustnych oraz precyzyjne przeniesienie estetycznie istotnych linii referencyjnych twarzy na zdjęcie uzębienia pacjenta.

Na podstawie przeprowadzonej analizy estetycznej i dokumentacji radiologicznej zdefiniowano problemy kliniczne, które miały wpływ na decyzje odnośnie postępowania klinicznego.

1. Wysoki profil ryzyka estetycznego. Dysonans sieczno-wargowy i zbyt duża ekspozycja zębów siecznych. Brak korelacji brzegów siecznych z linią wargi dolnej. Zaburzona harmonia linii zenitów dziąsłowych, szczytów brodawek oraz brzegów siecznych. Zenity koron zębów 13, 11 i 12 wymagają przesunięcia dowierzchołkowego, a 22 – dokoronowego. Linia symetrii twarzy zgodna z filtrum i linią międzysieczną.

2. Optymalny biotyp przyzębia w kontekście zabiegów periochirurgicznych. Uogólniony stan zapalny i zasinienie dziąseł wynikające z nieszczelności starych prac protetycznych i rodzaju użytych materiałów. Wycofanie brodawek dziąsłowych, szczególnie wokół zęba 22, było spowodowane przez zblokowanie koron oraz kształt koron protetycznych.

3. Oś korony protetycznej zęba 22 niezgodna z długą osią korzenia. Nieprawidłowo przeprowadzone leczenie endodontyczne i rekonstrukcyjne spowodowało wystąpienie przewlekłego stanu zapalnego okolicy okołowierzchołkowej.

4. Niski profil ryzyka funkcjonalnego. Brak objawów niestabilności okluzji.

Zaproponowano czteroetapowe postępowanie zakładające minimalne interwencje w stosunku zarówno do tkanek twardych, jak i przyzębia. Priorytetem w przyjętym postępowaniu było przywrócenie harmonii i estetyki białej i czerwonej.

Etap 1. Wykonanie cyfrowego projektu DSD na podstawie fotografii zewnątrz- i wewnątrzustych z wykorzystaniem oprogramowania Keynote. Uzyskanie pełnej harmonii dziąsłowej oraz kształtu i pozycji przyszłych zębów zapewni efekt doskonałego dopasowania ostatecznej pracy protetycznej do twarzy i charakteru pacjenta. Dzięki kalibracji do wymiarów rzeczywistych projekt DSD będzie stanowił przewodnik kliniczny na każdym etapie postępowania leczniczego.

Etap 2. Periochirurgiczna korekta zenitów dziąsłowych zębów 13, 11, 21 nawigowana skalibrowanym projektem DSD. Dzięki dokładności pomiarów cyfrowych ustalenie granicy modyfikacji kości wyrostka zębodołowego nie wymaga użycia szablonu chirurgicznego. Po około 2 tygodniach od zabiegu zaplanowano zdjęcie poprzednich prac protetycznych i rewitalizację filarów z przygotowaniem pracy tymczasowej w oparciu i wax-up DSD.

Etap 3. Ekstrakcja zęba 22 z augmentacją zębodołu w celu utrzymania objętości kości i ukształtowania prawidłowego profilu dziąsła, umożliwiająca wykonanie implantacji odroczonej o 10 tygodni. W celu osiągnięcia precyzyjnej pozycji implantu wykorzystane będą parametry projektu DSD. Po osteointegracji zaplanowano minimalnie inwazyjne odsłonięcie z wykonaniem indywidualizowanego łącznika tymczasowego, kształtującego kontur tkanki miękkiej w profilu wyłaniania zgodnym z projektem DSD.

Etap 4. Ostateczne rekonstrukcje protetyczne po okresie pełnej integracji prac tymczasowych z tkankami miękkimi. Przeniesienie profilu wyłaniania techniką indeksu pośredniego pozwoli na wykonanie indywidualnego łącznika implantologicznego.

Dr n. med. Bartosz Cerkaski jest jednym z wykładowców I Konferencji Mistrzów Stomatologii, która w dn. 12-14 października 2018 r. odbędzie się w Łodzi. Wejdź na stronę http://www.konferencjamistrzow.pl/ i zostaw swoje dane, a w pierwszej kolejności dowiesz się o szczegółowym programie Konferencji, otrzymasz atrakcyjną ofertę rabatową i możliwość wcześniejszej rejestracji na warsztaty. To wydarzenie, którego nie można przegapić!