Więcej aktywowanych fibroblastów w periimplantitis niż w paradontozie

Naukowcy z Korei Południowej odkryli związek, jaki zachodzi pomiędzy zapaleniem tkanek okołowszczepowych a aktywowanymi fibroblastami. Praca podsumowująca wyniki badania ukazała się w grudniowym wydaniu czasopisma naukowego „Journal of Dentistry”.

Zespół naukowców z Narodowego Uniwersytetu w Pusan poddał ocenie różnice mikrobiologiczne pomiędzy zapaleniem przyzębia a periimplantitis i wykazał związek między zapaleniem okołowszczepowym a aktywowanymi fibroblastami.

Aktywowane fibroblasty to kluczowe komórki tkanki łącznej, które przeszły proces aktywacji w odpowiedzi na bodźce, takie jak uszkodzenie tkanki, stan zapalny czy obecność czynników wzrostu.

Zarówno paradontoza, jak i periimplantitis są chorobami zapalnymi związanymi z obecnością patogennego mikrobiomu. Pomimo wielu podobieństw między obu schorzeniami i w dużej mierze zbliżonych metod leczenia klinicznego, zapalenie okołowszczepowe często wykazuje szybszy postęp i generalnie jest trudniejsze do wyleczenia.

Od pewnego czasu badacze poszukują różnic w patogenezie tych dwóch chorób. Przy zastosowaniu Next-Generation Sequencing (NGS) – zaawansowanej technologii sekwencjonowania kwasów nukleinowych (DNA lub RNA) możliwe jest określenie składu tkanek i mikrobiomów, np. w miejscu występowania zapalenia przyzębia lub zapalenia okołowszczepowego.

Badanie z udziałem 10 uczestników

Aby uniknąć różnic w wynikach takich analiz, już na etapie projektowania badania koreańscy naukowcy włączyli do badania pacjentów cierpiących zarówno na zapalenie przyzębia, jak i zapalenie okołowszczepowe. W badaniu przekrojowym prowadzonym między marcem a wrześniem 2021 r. wzięło udział 10 pacjentów leczonych w Uniwersyteckim Narodowym Szpitalu Stomatologicznym w Pusan.

Z udziału w badaniu wykluczono osoby z chorobami ogólnoustrojowymi (np. niekontrolowaną cukrzycą), które mogą wpływać na rozwój choroby przyzębia, a także kobiety w ciąży i karmiące. Ponadto wykluczono pacjentów, którzy w ostatnim półroczu przyjmowali antybiotyki lub byli poddawani terapii paradontozy w ciągu minionych 3 miesięcy.

Rola specyficznych markerów genetycznych

Od każdego uczestnika pobrano próbki tkanek dziąseł, w tym 10 próbek z każdego miejsca zapalenia przyzębia i zapalenia okołowszczepowego. Z próbek tych wyekstrahowano RNA. Wykorzystując sekwencjonowanie RNA (metoda badania transkryptomu RNA) i analizy bioinformatyczne, naukowcy z zespołu dr Hyun-Joo Kim ocenili złożone interakcje genów, reakcje immunologiczne oraz rolę macierzy zewnątrzkomórkowej w obu chorobach.

Badacze podali, że w próbkach okołowszczepowych stwierdzono podwyższone poziomy czterech biomarkerów – receptora czynnika wzrostu płytkowego beta PDGFR-β, ACTA2 (Alpha Smooth Muscle Actin), FAP (Fibroblast Activation Protein) oraz S100A4 (Fibroblast-Specific Protein 1), które są związane ze podwyższoną aktywnością fibroblastów. Na podstawie tych wyników naukowcy podejrzewają „nowy związek zachodzący między periimplantitis a aktywowanymi fibroblastami”.

– Nasze badanie wykazało nowy związek między periimplantitis a aktywowanymi fibroblastami, analizując specyficzne markery oraz różnice mikrobiologiczne między zapaleniem przyzębia a periimplantitis. Te odkrycia pogłębiają nasze zrozumienie patogenezy zapalenia okołowszczepowego, zachęcając do dalszych badań w celu opracowania lepszej metody leczenia, jak i skuteczniejszych metod zapobiegania – napisali autorzy badania pt. „Paired transcriptional analysis of periodontitis and peri-implantitis within same host: A pilot study”.

Niekontrolowana cukrzyca, zaburzenia gospodarki lipidowej, zaburzenia gospodarki wapniowej, choroby tarczycy – to tylko kilka przykładów schorzeń niestomatologicznych, które mogą zwiększać ryzyko rozwoju periimplantitis u pacjentów. – Powinniśmy mieć je na uwadze i monitorować je u pacjentów, którzy mają mieć wykonywane implantacje – mówi lek. stom. Wojciech Ryncarz, Master of Science w dziedzinie implantologii stomatologicznej na Uniwersytecie we Frankfurcie, absolwent Studium Podyplomowego Kois Center w Seattle, jeden z pionierów leczenia implantoprotetycznego w Polsce oraz członek-założyciel Polskiej Akademii Stomatologii Estetycznej (PASE).

Źródła: https://www.zm-online.de/

https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/