Sinus lifting z jednoczesną lub odłożoną w czasie implantacją

Stosunkowo często spotykamy się z sytuacją, w której wprowadzenie implantów śródkostnych w bocznym odcinku szczęki jest utrudnione ze względu na dużą pneumatyzację zatoki. W takich przypadkach kość, znajdująca się pomiędzy dnem zatoki i brzegiem wyrostka, ma zbyt mały wymiar pionowy, aby umieścić w niej implant. Przeprowadzenie zabiegu podniesienia dna zatoki umożliwia wykonanie implantacji oraz pozwala na zastosowanie dłuższych implantów.

Zabieg sinus liftingu metodą otwartą polega na wytworzeniu okienka kostnego w bocznej ścianie zatoki szczękowej, odwarstwieniu błony śluzowej wyścielającej dno zatoki oraz wypełnieniu powstałej przestrzeni przeszczepem lub substytutem kostnym.

W metodzie dwuetapowej, stosowanej przy znacznych zanikach kostnych wyrostka zębodołowego szczęki w odcinku bocznym, gdy wysokość pionowa wyrostka wynosi pomiędzy 1 a 3 mm, zabieg sinus liftingu przeprowadza się bez implantacji, która odłożona jest na czas 8 – 10 miesięcy po zabiegu.

W metodzie jednoetapowej minimalna wysokość niezbędna do wykonania zabiegu to 4 do 5 mm., bowiem dla wykonania zabiegu implantacji niezbędne jest uzyskanie dobrej stabilizacji wszczepu w momencie wprowadzenia. W takiej sytuacji mamy do czynienia z zabiegiem sinus liftingu z jednoczesną implantacją: wprowadzony implant częściowo znajduje się w świetle zatoki szczękowej, a przestrzeń, powstała pod błoną śluzową zatoki, zostaje augmentowana.

W przypadku, gdy wysokość grzbietu wyrostka zębodołowego w bocznym odcinku szczęki zawarta jest między 4 a 10 mm, można zastosować metodę pośrednią augmentacji dna zatoki szczękowej z użyciem osteotomów. Postępowanie takie jest minimalnie inwazyjne, gdyż nie wykonujemy wtedy otworu w bocznej ścianie zatoki, w przeciwieństwie do podniesienia dna zatoki metodą otwartą.

Biomateriał do augmentacji dna zatoki wprowadza się poprzez nawiercony kanał od strony szczytu wyrostka zębodołowego, przy czym w okolicy dna zatoki operuje się osteotomami, celem ostrożnego wejścia do światła zatoki. Natomiast nawiercony kanał kostny wykorzystuje się jako łoże dla implantu.

Jako materiały do augmentacji dna zatoki szczękowej wykorzystuje się kość autogenną pobraną z bródki, trójkąta zatrzonowcowego lub talerza biodrowego, a także materiały allogeniczne, ksenogeniczne i syntetyczne oraz mieszaniny poszczególnych substytutów kostnych.

« poprzedni artykuł  / następny artykuł  »