Jaka forma opodatkowania gabinetu dentysty jest najlepsza?

Według danych GUS-u, w 2013 r. prawo do wykonywania zawodu posiadało w Polsce 39,5 tys. dentystów. Blisko 5 tys. z nich prowadziło prywatną praktykę lekarską. Każdy dentysta chcący założyć własną działalność gospodarczą w pierwszej kolejności musi zastanowić się, jaką formę opodatkowania firmy wybrać.

Warunki prowadzenia praktyki zawodowej przez dentystę są określone w ustawie z 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej. Według przepisów, dentysta chcący założyć własną działalność gospodarczą musi posiadać prawo wykonywania zawodu, nie może być zawieszony w tym prawie ani ograniczony w wykonywaniu określonych czynności medycznych na podstawie przepisów ogólnych lub przepisów o izbach lekarskich, nie może być ukarany karą zawieszenia prawa wykonywania zawodu ani pozbawiony możliwości wykonywania zawodu prawomocnym orzeczeniem sądu. Ponadto, dentysta-przedsiębiorca musi dysponować odpowiednim pomieszczeniem, w którym będą udzielane świadczenia (wyposażonym w konieczny sprzęt, aparaturę i wyroby medyczne), uzyskać wpis do Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej oraz zawrzeć umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

Przed rozpoczęciem prywatnej praktyki stomatologicznej przyszły przedsiębiorca powinien zastanowić się, jaką formę opodatkowania firmy wybierze. Dostępne są cztery możliwości: skala podatkowa, podatek liniowy, ryczałt od przychodów ewidencjonowanych oraz karta podatkowa.

W przypadku skali podatkowej (czyli opodatkowania na zasadach ogólnych), kwota podatku jest uzależniona od osiąganych dochodów. Przy rocznych dochodach poniżej 85 528 zł podatek wynosi 18%, zaś przy dochodach powyżej tej kwoty – 32%. Należy jednak pamiętać, że stawka 32% podatku dotyczy tylko kwoty powyżej wspominanych 85 528 zł. Dla przykładu – jeśli dochód dentysty wyniesie w ciągu roku 100 000 zł, kwota 85 528 zł będzie opodatkowana stawką 18%, zaś 14 472 zł – stawką 32%. Wielu przedsiębiorców decyduje się na tą formę opodatkowania ze względu na możliwość korzystania z ulg podatkowych.

Podatek liniowy to bardzo korzystna opcja dla dentystów osiągających wysokie przychody. Bez względu na ich sumę w ciągu roku, stawka podatku jest stała i wynosi 19%. Podobnie jak w przypadku skali podatkowej, przedsiębiorca może wliczać firmowe wydatki w koszty uzyskania przychodu, ale jednocześnie nie ma prawa rozliczania kwoty wolnej od podatku oraz korzystania z ulg podatkowych.

Dentysta, którego roczny przychód nie przekroczy równowartości kwoty 150 tys. euro jako przedstawiciel wolnych zawodów może rozliczać się przy pomocy ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Stawka ryczałtu wynosi jednak aż 20%. Co więcej, stomatolog decydujący się na ryczałt nie może zatrudniać w swojej firmy innych przedstawicieli tego samego zawodu (ale ma prawo zatrudnić np. recepcjonistkę lub sprzątaczkę), a także ma obowiązek świadczyć usługi jedynie na rzecz osób fizycznych, czyli zwykłych pacjentów. Odpada więc podpisanie umowy z większą kliniką czy przychodnią.

Ostatnią dostępną dla dentysty formą opodatkowania gabinetu jest karta podatkowa. W tym przypadku podatek nie jest zależny od wysokości przychodów, ale rodzaju wykonywanej działalności, poświęcanego na pracę czasu czy liczby zatrudnionych pracowników. Dentysta, przeznaczający na wykonywanie zawodu do 48 godzin miesięcznie zapłaci podatek w wysokości 14,8 zł za każdą godzinę, praca wykonywania w wymiarze 48-96 godzin miesięcznie skutkuje podatkiem w wysokości 710,4 zł oraz 19,80 zł za każdą godzinę powyżej 48., zaś dentyści pracujący powyżej 96 godzin miesięcznie zapłacą 1660,8 zł podatku.

AF
Fot. stevepb, pixabay.com