Transplantacja zębów

Transplantacji zębów dokonywano już w XVIII w. – mówi dr hab. Ewa Czochorowska w wywiadzie dla portalu Dentowizja.pl.

Do dziś zachowały się ryciny, które przedstawiają dentystę pobierającego zęby od osób biednych dla bogaczy, którzy za te zęby płacili (Thomas Rowlandson „Transplanting of teeth 1787”). Pobrane zęby stanowiły swego rodzaju naturalne implanty. Jednak po jakimś czasie zaprzestano tej praktyki z uwagi na to, że tego typu przeszczepy były odrzucane ze względu na niezgodność tkankową, ale też i z uwagi na fakt, że tą drogą rozprzestrzeniały się różne choroby, np. weneryczne. Jednak idea pozostała. Wydaje się to na swój sposób logiczne, że jeśli jedna osoba ma zęby, a drugiej ich brakuje, można dokonać przeszczepu (tak jak w przypadku innych organów). Kiedyś nie było implantów i sztucznych zębów, więc tego typu przeszczep był jedyną nadzieja dla bezzębnych.

Obecnie również raczej nie dokonuje się przeszczepów zębów od jednej osoby do drugiej. Dr hab. Ewa Czochorowska na Uniwersytecie w Oslo widziała pacjentkę, która miał pobrany ząb do transplantacji od swojej mamy, jednak straciła go po 7 latach. W zasadzie jedynym przypadkiem, który można rozważać odnośnie transplantacji pomiędzy dwoma różnymi osobami są bliźniaki, ale zwykle mają one bardzo podobne problemy.

Z uwagi na to, że jest to jedynie brak zęba (a więc sytuacja, która nie zagraża życiu człowieka) raczej nie rozważa się allotransplantacji (przeszczepu pomiędzy dwoma różnymi osobami – tak jak w przypadku innych narządów, np. wątroby czy serca, gdzie jest tak duże zagrożenie życia, że należy najpierw poddać pacjenta badaniu przeciwko odrzuceniu przeszczepu, aby ocalić go od śmierci). W przypadku zębów, gdy pacjent nie ma wskazań ortodontycznych do transplantacji, rezygnuje się z takiego pomysłu i rozważa się inne metody uzupełniania występujących braków zębowych.

BZ