Obchody 25-lecia Odrodzenia Samorządu Lekarzy i Lekarzy Dentystów

Podczas obchodów 25-lecia Odrodzenia Samorządu Lekarzy i Lekarzy Dentystów 5-6 grudnia 2014 roku w Warszawie m.in. wspominano działaczy samorządu lekarskiego, a Prezydent Bronisław Komorowski przyznał odznaczenia dla zasłużonych lekarzy i lekarzy dentystów (wśród siedmiu wyróżnionych znalazł się lekarz stomatolog Marek Wasiak, odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi). Obchody uwieńczył występ Płockiej Orkiestry Symfonicznej i koncert Janusza Radka.

Podczas uroczystej gali zorganizowanej w Teatrze Narodowym w Warszawie głos zabrał m.in. Maciej Hamankiewicz (prezes Naczelnej Rady Lekarskiej). Zwrócił się on w swym wystąpieniu do gości oraz lekarzy i lekarzy dentystów.

Wspomniał na początku, że kiedy w 1989 roku tworzyły się nowe władze wolnej Polski, rząd Tadeusza Mazowieckiego otrzymał 402 głosy, 13 wstrzymało się od głosu, a nikt nie był przeciw. Premier Mazowiecki zauważył wtedy, że rząd sam niczego nie zrobi, ale musimy działać wspólnie. Zaznaczył w ten sposób, że czeka nas przebudowa polityczna państwa.
Premier uprzedził, że nie będzie to łatwa droga, ale również, że nie jesteśmy jako naród na straconej pozycji (o ile podejmiemy wysiłek, by uczynić krok na przód na drodze, która wtedy się przed Polską otworzyła oraz wykażemy przy tym cierpliwość, wolę działania i ufność w duchowe i materialne siły narodu).

Z pewnością samorządowi lekarskiemu nie było wtedy łatwo. Obowiązywała wówczas ustawa o izbach lekarskich uchwalona 17 maja 1989 roku (jedna z ostatnich przegłosowanych przez komunistyczny Sejm). Aby mogła zostać wprowadzona, wymagało to niemało wysiłku lekarzy, którzy pełnili wówczas role posłów na sejm, jak również „wysiedzenia” jej na spotkaniach w Polskim Towarzystwie Lekarskim. Jednakże otworzyła ona nowy rozdział historii.

Pierwszy Prezes Naczelnej Rady Lekarskiej Tadeusz Chruściel podkreślał wówczas, że wiele złych doświadczeń minionej epoki wydaje się być normalnością, a to, co powraca do właściwego porządku – niepokoi, wydaje się być dziwne i obce. Wiele emocji (szczególnie u działaczy „Solidarności”) wzbudzało twierdzenie, że w państwie prawa musi istnieć demokratycznie wybrany samorząd zawodowy. Wielu miało świadomość, że to przedsięwzięcie stanowi duży krok w kierunku tworzenia nowej, demokratycznej Polski, rozbijania muru komunistycznej wrogości i podziałów, nie tylko w wymiarze naszego kraju, ale i całej Europy.

Czy działacze samorządowi podjęli wówczas należyty wysiłek? Na pewno tak – np. wtedy, gdy przyjechali do Warszawy przed siedzibę Sejmu RP, by tam domagać się lepszych warunków pracy dla lekarzy. Także wtedy, gdy stali na straży wykonywania zawodu. Wśród Ministrów Zdrowia znalazło się 15 lekarzy.

Podobnie jest z cierpliwością – widoczna jest, gdy samorządowcy słuchają każdego lekarskiego głosu, nawet tego, który mówi, że izba nic nie robi.

Jak podkreślił Maciej Hamankiewicz – mamy problem z zaakceptowaniem demokratycznej większości. I przywołał w tym miejscu przykład Stanów Zjednoczonych, gdzie prezydentem można zostać, mając przewagę tylko jednego głosu i wszyscy ten wybór akceptują. W Polsce każdy lekarz i lekarz dentysta ma możliwość wybrania spośród 181 tysięcy przedstawicieli do władz samorządu. Sam też ma możliwość ubiegania się o mandat delegata.

Zdaniem Macieja Hamankiewicza, jeśli chodzi o silną wolę – jest ona u przedstawicieli samorządu wystarczająca i taka będzie nadal. Na pewno wskazuje na to ilość czasu poświęcanego dla sprawy.

W tym miejscy Prezes NRL podziękował wszystkim pracującym w radach lekarskich, organach odpowiedzialności zawodowej, komisjach rewizyjnych i wszystkich innych komisjach, zespołach, w biurach i gazetach samorządowych. Tylko dzięki ich woli działania widać, że ustawowe zadania są dobrze wypełniane.

Nie oznacza to, że środowisko lekarskie jest pozbawione wad, ale potrzeba, by ufało w swoją siłę: „Miejmy ufność w siły duchowe i materialne. I wreszcie ufność w naszą siłę. Siłę naszego zawodu. Nie jest tak, że nie widzę naszych wad. Czasy się zmieniają, ochrona zdrowia ulega urynkowieniu, badania pokazują, że społeczeństwo coraz mniej ufa lekarzom. Lekarzom nie ufa nawet ich kolega, minister zdrowia. Czy możemy stwierdzić, że ufność w naszą siłę spada? I Krajowy Zjazd Lekarzy, odbywający się 25 lat temu w dniach 10-12 grudnia 1989 roku, wyraził pełne poparcie dla działań pierwszego powojennego niekomunistycznego rządu Tadeusza Mazowieckiego. Ale podkreślał równie mocno, że przywrócony samorząd lekarski nie zdoła jednak podnieść ochrony zdrowia na wyższy poziom, jeśli nie uzyska zrozumienia i poparcia Rządu. Tego poparcia potrzeba nam również dzisiaj.” – nawoływał prezes NRL.

Zdaniem Macieja Hamankiewicza przez 25 lat uczyniliśmy wielki krok i wierzy on, że przez kolejne tyle lat jesteśmy w stanie uczynić nie mniejszy.
 

BZ

"Gazeta Lekarska"