Erozja szkliwa – groźne następstwo bulimii

Szacuje się, że w krajach rozwiniętych aż 5% kobiet w wieku 18-35 lat cierpi na bulimię. Jednak zdaniem naukowców, ten odsetek bardzo szybko rośnie.
Bulimia nervosa jest zaburzeniem odżywiania, które ma swoje źródło w zaniżonej samoocenie. Osoba cierpiąca na bulimię chorobliwie obawia się przytycia, dlatego przywiązuje nadmierną wagę do jedzenia oraz do kształtu sylwetki. Charakterystyczną cechą bulimii są nawracające epizody żarłoczności i poczucie całkowitego braku kontroli nad spożywanym pokarmem. Typowe są również niewłaściwe zachowania kompensacyjne, które mają zapobiegać przyrostowi masy ciała. Częstym zachowaniem u bulimiczek jest np.:
– wywoływanie wymiotów (dotyczy 80–90% chorych),
– nadużywanie środków przeczyszczających i odwadniających, stosowanie lewatyw,
– powstrzymywanie się od jedzenia,
– zażywanie leków hamujących apetyt,
– ustawiczne i intensywne ćwiczenia fizyczne.
Bulimia jest chorobą, która – nieleczona – może zagrażać zdrowiu i życiu pacjenta. Powoduje m.in. zaburzenia pracy serca, uszkodzenia przełyku i żołądka, krwawienia w obrębie przewodu pokarmowego, zaburzenia krzepliwości, anemię, zanik miesiączki. Bulimicy, którzy stosują prowokowanie wymiotów, cierpią również na uszkodzenia szkliwa  na skutek częstego kontaktu zębów z kwasem żołądkowym.

Erozja szkliwa
Przewlekłe wymioty u bulimiczek przyczyniają się do erozji szkliwa, zwłaszcza na powierzchniach żujących i policzkowych w zębach szczęki. Zmiany, zwane perimylolisis lub perimolysis, diagnozowane są najczęściej na powierzchni podniebiennej siekaczy, jednak w rzadkich przypadkach pojawiają się także w okolicy poddziąsłowej.
Przypomnijmy w tym miejscu, iż erozja szkliwa polega na powierzchownej utracie tkanek twardych zęba na skutek procesów chemicznych zachodzących bez udziału mikroorganizmów (bakterii), pod wpływem działania kwasów i innych związków chelatujących. Schorzenie może być spowodowane obecnością kwasów zewnątrzpochodnych (np. pochodzących z pożywienie) albo wewnątrzpochodnych, będących konsekwencją jakiejś choroby.
Ubytki twardych tkanek zębów niepróchnicowego pochodzenia są płaskie, niezabarwione, o zaokrąglonych brzegach. Ich powierzchnia i głębokość pozostają w ścisłym związku z czasem trwania choroby i nierzadko obejmują głębsze warstwy zębiny, a nawet sięgają do miazgi zębowej.

Niestety, z czasem pojawiają się inne stomatologiczne objawy choroby: powiększone ślinianki przyuszne i podżuchwowe, wysuszenie śluzówki, zaczerwienienie błony śluzowej gardła, obrzęknięta, wysuszona czerwień wargowa, nadżerki na błonie śluzowej jamy ustnej, zapalenie kątów ust, rany na języku, nadwrażliwość zębów i dziąseł na zimno, ciepło i bodźce mechaniczne (żucie, szczotkowanie). Ponadto suchość w jamie ustnej i zmniejszone wydzielanie śliny mogą sprzyjać szybszemu rozwojowi próchnicy.
Ciekawostką może być fakt, iż często to właśnie stomatolodzy  jako pierwsi diagnozują zaburzenie odżywiania. Wielu bulimików dokonale potrafi ukryć chorobę przed najbliższym otoczeniem, jednak nie jest w stanie oszukać dentysty. Z tego powodu ADA (Amerykański Związek Dentystów) sponsoruje badania nad stworzeniem specjalnego programu edukacyjnego, który umożliwi stomatologom łatwiejszą identyfikację bulimii u pacjentów.

B.Sz.