Czy lekarz stomatolog zostanie uniewinniona w sprawie śmierci więźnia?

To dość dramatyczna historia, która dotknęła także lekarzy odpowiedzialnych za stan zdrowia więźnia. Otóż Claudiu Crulic, 33-letni Rumun, we wrześniu 2007 r. został aresztowany jako podejrzany o kradzież by Giant Savings”>dokumentów i pieniędzy z bankomatu. W odpowiedzi na to – aresztant podjął głodówkę, która przyczyniła się do jego śmierci z powodu zapalenia mięśnia sercowego i płuc, które doprowadziły do wielonarządowej niewydolności organizmu (miało to miejsce 18 stycznia 2008).
Do odpowiedzialności za to została pociągnięta dyrektor szpitala Katarzyna L. i ordynator oddziału wewnętrznego Piotr S. W zeszłym roku w maju sąd skazał ich na kary po osiem miesięcy więzienia w zawieszeniu na dwa lata, grzywny po 3 tys. zł oraz zakazał zajmowania stanowisk kierowniczych w służbie zdrowia na rok. Zdaniem sądu – nie podjęli oni akcji ratunkowej w odpowiednim czasie i w ten sposób nieumyślnie doprowadzili do jego śmierci w wyniku głodówki. Sąd uznał, że lekarze już 3 stycznia 2008 roku powinni podjąć decyzję o przymusowym dokarmianiu więźnia, a podjęli ją… 11 stycznia.

Trzecią oskarżoną w tej sprawie była też kierowniczka ambulatorium Krystyna M. Ponieważ kobieta jest stomatologiem – uznano, że nie mogła prawidłowo ocenić stanu zdrowia głodującego. Tymbardziej, że nie ma wystarczających dowodów, że została ona poinformowana o stanie zdrowia więźnia.
Jednakże od tego uniewinnienia prokurator wniósł apelację argumentując, że Krystyna M. była wystarczająco poinformowana o stanie zdrowia aresztanta, ale nie podjęła działań, by mu pomóc.
Apelację wnieśli także obrońcy dwójki skazanych lekarzy – o ich uniewinnienie. Argumentowali oni, że skazany konsekwentnie odmawiał leczenia, a ponadto przepisy wymagają zgody sądu na podjęcie działań wbrew pacjentowi (a na taką uprawomocnioną zgodę trzeba dość długo czekać).

Sąd odwoławczy w tym tygodniu uchylił wyrok. Stwierdził, że sprawę Krystyny M. należy wnikliwiej zbadać, czy rzeczywiście nie wiedziała o stanie zdrowia Claudiu Crulica, a niektóre zeznania wskazują, że miała świadomość tego, co się z nim dzieje. Co więcej – sąd zlecił również, by zbadać zakres jej kompetencji, czy należał do nich m.in. obowiązek zawiadomienia dyrektora szpitala o stanie zdrowia pacjentów.

Sąd stwierdził również, że bardziej kompleksowej oceny wymaga także działanie lekarza Piotra S., który 3 stycznia, po zbadaniu pacjenta, niezwłocznie sporządził świadectwo, iż znajduje się on w stanie bezpośredniego zagrożenia życia i wystąpił razem z Katarzyną L. do sądu o zgodę na przymusowe leczenie.
– Nie ma podstaw by go obciążać tym, że zgoda na leczenie dotarła za późno — stwierdził sąd odwoławczy w uzasadnieniu.
Co więcej – sąd uznał, że – przy ocenie winy lekarza należy też wziąć pod uwagę kwestię niezgody pacjenta na leczenie i fakt, iż nie był to tzw. „nagły przypadek” uzasadniający leczenie na siłę. Przy ocenie działania Katarzyny L. należy zwrócić uwagę na fakt, że miała administracyjny obowiązek zapewnienia należytej opieki lekarskiej aresztantowi.
Prok. Piotr Kosmaty – prowadzący śledztwo w tej sprawie przyznał, że z uzasadnienia sądu odwoławczego wynika, że w inny sposób rozkłada on odpowiedzialność za śmierć więźnia niż niż sąd pierwszej instancji. Sprawa będzie wyjaśniana w kolejnym procesie.

Lekarze nie przyznają się do winy. Twierdzą, że pacjent nie wyrażał zgody na leczenie, a zatem nie mogli działać wbrew jego woli. Podczas jego pobytu w szpitalu – zdrowie więźnia nie było bezpośrednio zagrożone. Ponadto lekarze wyjaśniają, że 3 stycznia wystąpili do sądu o zgodę na przymusowe leczenie, jednak nieprawomocną zgodę uzyskali dopiero 9 stycznia. Mimo że (zgodnie z prawem) powinni czekać aż zgoda uprawomocni się, podjęli akcję ratunkową, zanim ją otrzymali. Prawomocna zgoda sądu na przymusowe leczenie dotarła do aresztu już po śmierci Crulica.

Z kolei na winę lekarzy wskazują dwie opinie biegłych. W pierwszej z nich uznali oni, że stan zagrożenia zdrowia pacjenta pojawił się 3 stycznia i to właśnie wtedy powinna zostać podjęta procedura przymusowego leczenia. Drugi zespół biegłych uznał, że stan zagrożenia zdrowia u pacjenta nastąpił już 20 grudnia. Oba zespoły były zgodne co do tego, że obowiązkiem lekarza jest ratowanie życia pacjentów i należało to zrobić – nawet wbrew woli pacjenta.

Czy rzeczywiście lekarze bez emocji przyglądali się, jak umiera człowiek?
Oskarżony Piotr S. tłumaczy, że do 14 stycznia pacjent był w stanie stabilnym i nic nie wskazywało na to, że umrze. Wraz z innymi lekarzami – jak twierdzi – „wydzwaniał po krakowskich szpitalach”, by pomóc Claudiu Crulicowi.

Sprawą tą zajęły się także rumuńskie organa ścigania. W wyniku tego zostali odwołani ze stanowisk m.in. konsul i ambasador Rumunii w Polsce, ponieważ śledztwo ujawniło, że nie udzielali oni potrzebnej pomocy konsularnej. W związku z tą sprawą minister spraw zagranicznych Rumunii Adrian Cioroianu zrezygnował z urzędu. Został on poddany krytyce za niewłaściwe zajmowanie się sprawą obywatela Rumunii.

BZ

bzm/PAP