Błędy się zdarzają…

Wszystkim z nas zdarzają się błędy i porażki – zarówno w pracy zawodowej, jak i w życiu osobistym. Raczej mało jest ludzi, którzy przez całe życie i w każdej jego dziedzinie odnoszą sukcesy. Rzecz jednak w tym, by na porażkach nie poprzestawać, ale zmobilizować siły i twórcze myślenie, by z nich wyjść umocnionym. Konfucjusz twierdził, że „Prawdziwym błędem jest go popełnić i nie naprawić”. Inną prawdą jest, że całe życie się uczymy i dopiero wówczas, gdy przyjmiemy postawę „uczącą się”, będziemy mogli z porażek i błędów wyciągać życiowe lekcje. Dobrą metodą jest stawianie sobie pytań, które pozwolą nam zmierzyć się z trudną sytuacją.

Pierwszym krokiem jest nazwanie błędu wprost – co konkretnie zrobiliśmy źle, co zaniedbaliśmy, o jaki szczegół nie zadbaliśmy. Co konkretnie nam nie wyszło? Kolejny krok to określenie, w jakim zakresie my sami ponosimy za to odpowiedzialność, a w jakim otoczenie. Warto zaznaczyć, że naszą naturalną skłonnością jest zrzucanie odpowiedzialności na innych lub na okoliczności. W jakimś stopniu może nam to uratować reputację, ale na pewno nie konstruktywnie podejść do tematu. Im bardziej poczujemy, że sprawy są w naszych rękach, tym bardziej będziemy mogli na nie oddziaływać. Bierność i postawa zachowawcza nie zmienią sytuacji. W tym kontekście warto też się zastanowić, w jakim stopniu odnieśliśmy porażkę, a w jakim coś zrobiliśmy dobrze. Czasem patrząc na złamany patyk przestajemy widzieć las, a przez to możemy zmarnować też dużą część naszej (lub cudzej) pracy, która wyszła dobrze. Czasem jest też tak z relacjami w naszym życiu, że jedna kłótnia może zniszczyć wieloletnią przyjaźń. Dobrze się wtedy zastanowić, czy więcej jest minusów danej sytuacji, czy jednak plusów. Kolejne pytanie, które trzeba sobie zadać to: czego mnie dana porażka nauczyła? Odpowiedź warto spisać, np. "na przyszłość nie będę korzystał z materiałów danej firmy", "nie będę przyjmował pacjentów, gdy jestem zmęczony", "będę bardziej asertywny", "nie będę podejmował decyzji pod wpływem impulsu", "będę częściej korzystał z rad innych", itp. Kolejne pytanie: co następnym razem zrobię inaczej? A co powinienem zrobić teraz, by naprawić zaistniałą sytuację? Czyjej pomocy w przyszłości potrzebuję, aby problemów nie rozwiązywać sam?

Bardzo często tak jest, że porażka lub błąd kosztują nas wiele emocji i na nich się przede wszystkim skupiamy – jesteśmy źli na siebie lub na innych. Tymczasem rzecz w tym, by nie tracić czasu i energii na niepotrzebne rozemocjonowanie i płacz nad „rozlanym mlekiem”, ale zmobilizować siły do działania. Jedna przegrana bitwa nie przesądza o przegranej wojnie. Dobrym przykładem jest prof. Religa – dopiero czwarty, przeprowadzony przez niego przeszczep serca zakończył się sukcesem. Profesor mógł poddać się za pierwszym razem, ale każdy kolejny krok uczył go czegoś nowego, a z błędów wyciągał wnoski.

BZ