Aby utrzymać zdrowie zębów potrzebna jest pomoc państwa

Aby skutecznie zapobiegać próchnicy i innym chorobom jamy ustnej niewątpliwie potrzebna jest pomoc ze strony państwa. W różnych krajach Europy przybiera ona inną formę i zakres. Oto kilka przykładów.

Wielka Brytania

Ważna informacja: w Wielkiej Brytanii osoby, które nie ukończyły 18 lat – mają prawo korzystać z całkowicie bezpłatnej opieki stomatologicznej. Dorośli obywatele tego kraju w ramach NHS (National Health Service) mają możliwość skorzystania z wszystkich świadczeń, które są nieodzowne w utrzymaniu zdrowia dziąseł i jamy ustnej. Jakie to świadczenia? Leczenie, mosty, korony, protezy, prewencja (czyszczenie, usuwanie kamienia, usługi higienisty stomatologicznego, fluoryzacja, lakierowanie), białe wypełnienia i ortodoncja. Osoby te, jeśli są leczone poza szpitalem i nie korzystają z usług specjalnych, które przeznaczone są dla niepełnosprawnych, chorych psychicznie oraz zarażonych wirusem HIV/AIDS, muszą do świadczeń dopłacać (w zależności od zakresu). Jeśli jednak nie mogą sobie na to pozwolić i jest to przeszkodą w podjęciu leczenia – mogą skorzystać z pomocy (aż 48% Brytyjczyków zwolnionych jest z konieczności dopłacania do świadczeń medycznych – dotyczy to zwłaszcza osób starszych). 70% Brytyjczyków jest zdania, że ma dobrą opiekę stomatologiczną.

Szwecja

W tym kraju stomatolodzy osobiście zapraszają pacjentów na badania. W wyniku tego jedynie 9% z nich musi się leczyć. Zaleca się też, by już 3-letnie dzieci oswajać z wizytami w gabinecie stomatologicznym. W Szwecji aż do 20. roku życia leczenie jest bezpłatne. Na młodych przeznacza się aż 50% nakładów na stomatologię ogółem. Osoby dorosłe w Szwecji mogą korzystać z tzw. subsydiów, które są finansowane z ubezpieczenia socjalnego. Każdy ma możliwość skorzystania z ogólnego subsydium na opiekę profilaktyczną i przeglądy (największe dofinansowanie otrzymują osoby w przedziale wieku 20-29 lat oraz powyżej 75 lat). Istnieje też drugi rodzaj subsydium na pozostałe i droższe świadczenia stomatologiczne. Jeżeli koszt leczenia wynosi do 333 euro rocznie – subsydium nie przysługuje, jeśli koszt wynosi do 1666 euro rocznie – daje to możliwość uzyskania 50% dotacji, a powyżej 1666 euro – aż 85 %. Osoby starsze i niepełnosprawne mogą liczyć na większe subsydia. 90% Szwedów jest zadowolonych z opieki stomatologicznej w swoim kraju.

Niemcy

U naszych zachodnich sąsiadów współpłacenie za pierwszą wizytę u stomatologa (10 euro na kwartał) nie dotyczy dzieci i młodzieży, kobiet w ciąży, ubogich i przewlekle chorych. W sumie dotyczy to 30% ubezpieczonych.
88% Niemców jest usatysfakcjonowanych opieką dentystyczną w Niemczech.

Francja

W tym państwie na podstawową opiekę stomatologiczną przeznacza się 20% wszystkich wydatków na opiekę zdrowotną. Ubezpieczenie prywatne pokrywa połowę kosztów, zaś publiczne – 1/3. A zatem pacjenci obarczeni są w dużym stopniu kosztami z tytułu leczenia stomatologicznego. Jak można się spodziewać – z tego względu 9% Francuzów nie korzysta z leczenia, ale 94% obywateli wyraża zadowolenie z opieki stomatologicznej we Francji. Jednakże w tym kraju na pomoc mogą liczyć dzieci i młodzież. Od kilku lat od 6-18 roku życia (co 3 lata) mają one robiony przegląd uzębienia, którego koszty pokrywa powszechne ubezpieczenie zdrowotne. W szkołach podstawowych prowadzone są lekcje dotyczące profilaktyki stomatologicznej.

Słowacja

Ten kraj wyróżnia się pod tym względem, że pokrywa leczenie stomatologiczne, ale pod warunkiem, że w poprzednim roku pacjent korzystał z przeglądu zębów. Dzięki temu w 2005 r. (kiedy zasada została wprowadzona) w odniesieniu do roku poprzedniego liczba badań profilaktycznych wzrosła z 39-57%.

Polska

Generalnie wskaźniki dotyczące liczby zębów z próchnicą i osób starszych bez zębów są dość alarmujące. Przykład? W Wielkiej Brytanii dzieci w wieku 12 lat mają średnio jeden ząb dotknięty próchnicą. W Polsce – ponad 4 zęby. Co gorsza – wskaźniki te nie ulegają poprawie. Wręcz przeciwnie – są coraz bardziej niekorzystne. A zatem – nie tylko nie przybliżamy się do państw europejskich, ale się od nich oddalamy.

BZ

Źródło: Gazeta Lekarska